Wystawy

„Tu jest wojna” Wojciech Grzędziński

O wystawie:

Wystawa fotografii „Tu jest wojna” autorstwa Wojciecha Grzędzińskiego to przejmująca dokumentacja konfliktu w Ukrainie, od momentu Rewolucji Godności w 2013 roku aż po dzisiejsze wydarzenia związane z pełnoskalową agresją Rosji 24 lutego 2022 roku. Grzędziński, wybitny polski fotoreporter, relacjonuje nie tylko tragiczne wydarzenia na froncie, ale również życie zwykłych ludzi dotkniętych wojenną zawieruchą. Jego fotografie, zarówno te znane, nagrodzone w konkursie Grand Press Photo, jak i te pokazywane po raz pierwszy, opowiadają historie przez pryzmat indywidualnych losów i dramatów, które pozostają w pamięci na długo po obejrzeniu. Zdjęciom Grzędzińskiego towarzyszą teksty Pawła Reszki, uznanego dziennikarza i korespondenta wojennego.

Wspólnie tworzą opowieść o codziennym życiu w czasie wojny – zarówno na linii frontu, jak i w odległych miejscach, gdzie wojna również zmienia życie ludzi. Wystawa nie ogranicza się jedynie do fotografii – zawiera także filmy, pokazy slajdów oraz artefakty, które poszerzają kontekst i pozwalają na lepsze zrozumienie wojennej sytuacji. Integralną częścią wystawy są rozbudowane podpisy, komentarze i felietony w postaci zwisających z sufitu płacht materiałowych. Wszystkie teksty i podpisy zostały przetłumaczone na język angielski i ukraiński, co czyni wystawę bardziej dostępną dla międzynarodowej publiczności.

Wojciech Grzędziński — fotoreporter. Ur. 1980, w Warszawie. Laureat licznych konkursów fotograficznych: World Press Photo, Visa D’Or, NAPA, Sony World Photography Awards, Grand Press Photo i in. Autor zdjęcia roku 2009 i zdjęcia dekady (2014 rok) w konkursie BZWBK Press Photo.Juror ogólnopolskich i lokalnych konkursów fotograficznych. W fotografii interesuje się człowiekiem i emocjami. Wielokrotnie fotografował w strefach konfliktów zbrojnych oraz konsekwencje wojen. W latach 2011-2015 szef zespołu fotografów w Kancelarii Prezydenta RP i fotograf osobisty Prezydenta RP. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rok 2014 i 2018. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików i Press Club Polska. Od lutego 2022 roku dokumentuje wojnę w Ukrainie.

Paweł Reszka – dziennikarz, korespondent wojenny (m.in. w Gruzji i Ukrainie), autor bestsellerowych książek. Współpracował z „Rzeczpospolitą” jako korespondent w Moskwie, był szefem działu śledczego w „Dzienniku”. Pisał dla „Tygodnika Powszechnego” i „Newsweeka Polska”. Od 2019 r. jest dziennikarzem tygodnika „Polityka”. Jego najgłośniejsze książki to m.in. Mali bogowie, Chciwość. Jak nas oszukują wielkie firmy, Czarni. Dwukrotny laureat prestiżowej Nagrody Radia ZET im. Andrzeja Woyciechowskiego.

Kuratorka wystawy: Monika Szewczyk-Witek
Producentem i Partnerem wystawy jest Leica Store & Gallery Warszawa

www.wojciechgrzedzinski.pl

„Niezapominajki zakwitają w styczniu” Marta Wojnarowska-Olszewska

o wystawie:

Co dzieje się z osobą, kiedy część jej wspomnień znika bezpowrotnie? Kim stajemy się, kiedy nasza wiedza o nas samych zaciera się?

Te pytania są ze mną, od kiedy moja mama zaczęła chorować na demencję. Przez kilka lat zauważałam zmiany w jej zachowaniu i w tym kim jest. Towarzysząc jej, zastanawiałam się, jak funkcjonuje pamięć i ile pozostanie ze wspomnień, które staramy się zachować.

W projekcie skupiam się na pracy na zdjęciach archiwalnych, jako „materialnym dowodzie tego co się wydarzyło”. Wykorzystuję zdjęcia z rodzinnych albumów. Dawniej mama zamieszczała opisy na rewersach. Miały one być drogowskazem w przyszłości. Teraz zaprosiłam ją do terapeutycznej pracy na archiwach. Własnoręcznie poddawała zdjęcia analizie, zapisywała notatki, przekreślała, zaznaczała osoby i miejsca. Zależało mi na tym, żeby mama nie była tylko obiektem fotografowanym ale żeby stała się uczestnikiem i współtwórczynią projektu. Część zdjęć poddawałyśmy destrukcji za pomocą tradycyjnych technik: wycinałyśmy, wygumkowywałyśmy, wyrywałyśmy. Symbolicznie pokazywałyśmy jak choroba pozbywa mamę wspomnień.

Robiąc zdjęcia koncentrowałam się na detalach, drobnych „przesunięciach”, z pogranicza roztargnienia i zaniku pamięci. Próbowałam sportretować mamę, która tracąc pamięć, stopniowo traciła też swoją tożsamość. Fragmenty jej osobowości funkcjonowały w oderwaniu od siebie, niemożliwe do pełnego zespolenia.

Projekt trwał kilka lat. Rozpoczęłam go w 2018 roku. Obecnie dalej pracuję nad zagadnieniem (nie)pamięci.

o autorce:

Marta Wojnarowska-Olszewska – architektka krajobrazu i wnętrz, fotografka. Angażuje się w pracę nad projektami długoterminowymi. Korzysta z różnych technik i środków wyrazu, dostosowując je do wybranych przez siebie metod opowiadania historii.

Studiuje w Instytucie Fotografii Twórczej w Opawie w Czechach. Jest absolwentką programu mentorskiego Sputnik Photos oraz Fundacji Pix.house. Laureatka sekcji ShowOFF Miesiąca Fotografii w Krakowie w 2024 r. Jej prace znalazły się na wystawach w Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu (wystawa zbiorowa laureatów konkursu ‘Wystaw się w CSW’, 2024), Stołecznym Centrum Fotografii Chłodna 20 w Warszawie (wystawa zbiorowa 12-tego rocznika Programu Mentorskiego Sputnik Photos, 2024), Pracowni Duży Pokój w Warszawie (wystawa zbiorowa laureatów Open Call 10-ciu na 10-ciolecie Fundacji Picture Doc, 2024). Ostatnia wystawa indywidualna w Rotacyjnym Domu Kultury na Jazdowie w Warszawie, była związana z wygraną Open Call na tygodniową rezydencję (2025).

Mieszka pod Kampinosem.

„Na środkowym pasie latem trawa była wysoka” Agata Ciastoń

_{Widok na autostradę, Deutschland Autobahnen Adolf Hitlers Strassen, red. Otto Reismann, Gauverlag Bayerische Ostmark GmbH, Bayreuth 1937.}

o wystawie:

Autostrada – droga o ściśle określonych parametrach, z precyzyjnie wyliczonymi kątami zakrętów na wystawie złożonej z jej archiwalnych fotografii jest labiryntem. Staje się portalem przenoszącym w zagmatwaną przeszłość: do upalnego lata na Dolnym Śląsku pod koniec lat pięćdziesiątych, wyjątkowo mroźnej zimy 1945 roku, do III Rzeszy, Polski czasów PRL, momentów geopolitycznych zmian, odległych od siebie zdarzeń i osób, które połączyła. Co pamięta spękany autostradowy beton, który na wystawie jest jednocześnie metaforą i konkretem? Jak szybko rośnie trawa i czy dziś nad rozgrzaną autostradą latają te same gatunki motyli, co siedemdziesiąt lat temu? Wystawa zabiera w drogę, która sama jest celem.

o autorce:

Agata Ciastoń ‒ niezależna kuratorka, badaczka i autorka, doktora kulturoznawstwa. Od lat współpracuje z instytucjami kultury, placówkami edukacyjnymi oraz wydawnictwami. Była pomysłodawczynią, koordynatorką i kuratorką wystaw zbiorowych, m.in. „Poezja i performans. Perspektywa wschodnioeuropejska” i „Miesięcznik »Fotografia« 1953–1974” oraz wielu indywidualnych. Pełniła również funkcję kuratorki międzynarodowych rezydencji artystycznych. W pracy interesuje się przede wszystkim problematyką różnorodnie pojmowanych granic i terytoriów. W jej projektach często powracają zagadnienia dotyczące wieloznaczności krajobrazu oraz relacji człowieka ze światem zwierząt, roślin i rzeczy. Latem 2024 roku nakładem Wydawnictwa Warstwy ukazała się jej debiutancka książka „Na środkowym pasie latem trawa była wysoka”.

www.agataciaston.com

 „The Polish Catalogue” Adrián Švec

O projekcie:

Była 3 rano, a tego poranka w Zwoleniu, w środkowej Słowacji, padał śnieg. Wsiedliśmy do autobusu i ruszyliśmy w 5-godzinną podróż do pierwszego polskiego miasta za granicą, aby zdążyć na weekendowy targ. Miałem około 10 lat, żywo pamiętam przytulne uczucie w stopach w skórzanych butach, które ostatnio kupili mi rodzice właśnie w tym samym miejscu. Miałem na sobie za dużą zimową kurtkę z błędnie napisaną nazwą słynnej drużyny hokejowej na plecach, która też była kupiona chyba dwa lata wcześniej, również na tym samym targu.

Wróciłem do Polski 20 lat później, aby ją spotkać i zostać. Od tamtej pory starałem się zorientować w nowym otoczeniu, używając fotografii do rejestrowania moich przemyśleń. I ciągle nie udawało mi się uchwycić istoty tego, co to wszystko nowe dla mnie znaczy.

Te zdjęcia nie miały być zdecydowanym portretem Polski. Na początku były przypadkowe, aż do momentu, kiedy zauważyłem, że one jednak reprezentują dokładnie to, czym Polska jest dla mnie.

o autorze:

Adrián Švec, pochodzący ze Słowacji, mieszkajacy w Warszawie. Jest absolwentem ITF w Czeskiej Opawie oraz Sputnik Photos w Warszawie. Aktualnie na studiach doktoranckich, zajmujący się portretem nowoczesnej Polski. 

Jego prace były wystawiane oprócz Polski także w Czechach, na Słowacji, w Niemczech, Turcji i Tajlandii a znalazły się na liście finalistów kilku nagród zarówno w kategorii fotografia, jak i publikacja. Jego fotografia z zamachów terrorystycznych w Paryżu (2015) została opublikowana w roczniku brytyjskiego The Telegraph jako jedna z 26 zdjęć ilustrujących wydarzenia na świecie w 2015 roku.

Do jego innych długoterminowych projektów należy również projekt 324 Dni, w ramach którego zdjęcia były robione spoza szyby samochodu w takich krajach jak Chorwacja, Bośnia i Hercegowina, Serbia, Słowacja, Czechy i Polska, a także Confession of a Man, portret posiadaczy broni w regionie Europy Środkowej i Wschodniej. Z zawodu jest założycielem firm z obszaru FinTech, FoodTech i SalesTech.

www.adriansvec.com

„Right to Energy” Miriam Strong

o projekcie:

Ta zima była trudna dla mieszkańców całej Europy, ale szczególnie dla 50 milionów ludzi, którzy od lat żyją w ubóstwie energetycznym z powodu bierności przywódców politycznych. Mimo, że znajduje się ono w agendzie UE, ze względu na znaczenie pakietu FitFor55 i Europejskiego Zielonego Ładu, nie udało się opracować konkretnych, długo- i krótkoterminowych rozwiązań zespołowych w przypadku kryzysu, który dotyka miliony ludzi i prowadzi do trudności finansowych, problemów zdrowotnych i zmiany klimatu. Do tego punktu doprowadziła nie tylko bierność polityków, ale także upadający, dyskryminujący system energetyczny, który przedkłada zysk nad ludzi. Wystawa „Right to Energy” w formie videoartu przedstawia walkę z ubóstwem energetycznym poprzez historie obywateli pięciu krajów Europy. Zdjęcia pokazują historie osób, które rzucają wyzwanie systemowi i wdrażają rozwiązania przeciwdziałające problemowi.

o autorce:

Pochodząca z Nowej Zelandii Miriam Strong to fotografka i autorka filmów, koncentrująca się na tematyce lifestylowej i dokumentalnej. Jej praca wynika z chęci opowiadania historii i zgłębiania zagadnień wykraczających poza ramy pojedynczych obrazów. Obecnie mieszka w Londynie, ale pracuje na całym świecie.

„W Ukrainie” Justyna Mielnikiewicz

o wystawie:

Pełnowymiarowa inwazja Rosji w Ukrainie w lutym 2022 r. była szokiem dla Ukraińców, ale nie zaskoczeniem. Kraj ten był w stanie wojny od 2014 r., kiedy to rosyjscy żołnierze bez żadnych insygniów zaanektowali Krym i rozpoczęli walki w Donbasie. Rosja podtrzymywała wojnę, którą sama zainicjowała, jednocześnie zrzucając winę na Ukrainę. 

Kiedy Związek Radziecki upadł, Rosja i Ukraina obrały różne drogi budowania swoich państwowości. Po pomarańczowej rewolucji w 2004 r. Ukraina zwróciła się ku Zachodowi, podczas gdy Rosja, po bardzo krótkim okresie otwartości podczas prezydentury Borysa Jelcyna, zmieniła kurs i zaczęła szukać inspiracji w epoce sowieckiej. Niezadowolony z pogłębiającej się przepaści między dwoma narodami, Władimir Putin uznał, że państwowość Ukrainy jest fałszywym tworem i w lutym 2022 r. wydał armii rosyjskiej rozkaz, by zaatakowała Ukrainę, aby przejąć to, co uważał za swoją własność. 

Byłam w Dnieprze, mieście, które odwiedzałam wiele razy od 2014 roku, kiedy wybuchła wojna. Już pierwszego ranka grupa lokalnych wolontariuszy (którzy osiem lat wcześniej odegrali kluczową rolę w podtrzymywaniu pierwszych kilku miesięcy obrony przed rosyjską agresją) wróciła do akcji, organizując zbiórkę, aby pomóc osobom wewnętrznie przesiedlonym (IDPs) i zarejestrować ochotników gotowych do walki na froncie. W ciągu pierwszych kilku tygodni lokalni obywatele Ukrainy stawiali czoła rosyjskim czołgom, często prawie dosłownie gołymi rękami. 

Pracuję na Ukrainie od lat i w 2019 roku zakończyłem swój długoterminowy projekt książką, w której w serii obrazów i reportaży opowiedziałem historię Ukrainy po rewolucji godności. Rzeka Dniepr pełniła tam rolę metafory, była linią odniesienia, wzdłuż której badałam historię, geografię i dynamikę między umownym Wschodem a Zachodem Ukrainy. W 2022 roku rzeka 

Dniepr ponownie stała się jedną z linii obrony, żołnierzem swojego rodzaju, obok armii prawdziwych żołnierzy na linii frontu, specjalistów IT walczących z dezinformacją i wolontariuszy na tyłach, robiących wszystko, co było konieczne, aby powstrzymać agresję. 

Ukraińcy nie chcieli ani nie spodziewali się wojny. To, jak sobie z nią radzili od 2014 roku, jest wyjątkowe i stanowi uniwersalną historię walki narodu o swoją wolność od najeźdźcy. Totalna wojna prowadzona przez Rosję w 2022 roku zniszczyła tysiące domów, firm i krytyczną infrastrukturę. Armia rosyjska przeprowadziła brutalne ataki na ludność cywilną, od bombardowania obszarów mieszkalnych po gwałty na ludziach. Wojna pochłonęła życie tysięcy Ukraińców, wielu z nich rosyjskojęzycznych, których Władimir Putin twierdził, że chroni, pomimo tego że język i kultura rosyjska nigdy nie były poważnie zagrożone na Ukrainie. 

Pośród zniszczeń i codziennych ataków na obiekty cywilne Ukraińcy uparcie budują i umacniają swoją tożsamość w nierównej walce o przetrwanie. Obywatele Ukrainy poświęcają swoje życie dla idei państwa, w jakim chcą żyć, przeciwko przytłaczającej rosyjskiej machinie wojennej, która ślepo i bezlitośnie niszczy miasto po mieście, życie po życiu. 

Obrazy przedstawione tutaj są połączeniem mojej pracy, którą ukończyłem w 2019 roku książką, myśląc, że żadna większa wojna się nie wydarzy, ze zdjęciami, które zrobiłam od pierwszego dnia pełnoskalowej inwazji w 2022 roku. Najnowsze zdjęcia są prezentowane jako depesze, notatki towarzyszące pierwszemu rozdziałowi, ponieważ historia Ukrainy broniącej się, w stanie wojny, ciągle się dzieje. 

o autorce:

Justyna Mielnikiewicz jest wielokrotnie nagradzaną fotografką z Polski, mieszkającą w Tbilisi w Gruzji od ponad dekady. Współpracowała z różnymi międzynarodowymi publikacjami: Newsweek, Le Monde, Stern, The New York Times, National Geographic, a ostatnio Wall Street Journal. Jest laureatką takich nagrod jak : World Press Photo, Aftermath Project Grant, Eugene Smith Memorial Fund w 2016, Canon Female Photojournalist Prize czy Caucasus Young Photographer Award przyznawanej przez Magnum Foundation. Za swoją pracę w Ukrainie dla WSJ w 2022 r. otrzymała nagrodę Olivier Rebbot Award od Overseas Press Club of America – za najlepsza fotograficzna relacje z zagranicy opublikowana w dowolnym medium. 

Najważniejsza część jej pracy poświęcona jest osobistym, długoterminowym projektom opublikowanym w formie książek. W 2014 r. ukazała się jej pierwsza książka: „Kobieta z małpą – Kaukaz w krótkich notatkach i fotografiach”. W 2019 roku druga książka autorki: “ Ukraine Runs Through it “ znalazła się na liście 20 najlepszych książek Paris Photo i Aperture. Najnowszy projekt książkowy poświęcony kobietom zarówno w Związku Radzieckim, jak i w niepodległych krajach powstałych po jego upadku, zatytułowany: GOGO, – został opublikowany w lutym 2022 roku. Jest współautorką książki fotograficznej „Relentless Courage: Ukraine and the World at War”, dokumentującej wojnę na Ukrainie, wydanej w 2022 roku w USA. 

Prowadzi warsztaty fotograficzne i specjalizuje się w różnych aspektach tematu transformacji i dynamiki geo-politycznej w krajach Europy Środkowej, w szczególności na Kaukazie i Ukrainie. 

www.justmiel.com 

„Labirynt” Paweł Sypniewski

O autorze:

Paweł Sypniewski:
(ur. 1987 w Warszawie) artysta wizualny ,fotograf, performer. W swoich pracach stara się wychodzić poza tradycyjne ramy fotografii. Interesuje go relacja między obrazem a tekstem eksperyment oraz łącznie fotografii z innymi środkami wyrazu. Jego wszechstronny warsztat fotograficzny sprawia, że trudno go jednoznacznie sklasyfikować w ramach jednego stylu. W jego portfolio znajdują się prace o charakterze dokumentalnym, reporterskim, kreacyjnym i studyjnym, wykorzystujące również techniki szlachetne, mixed media i kolarz. Absolwent Studium Fotografii ZPAF oraz programu Mentorskiego Sputnik Photos.

O projekcie:

Labirynt:

W czasach antycznych, labirynt był fizyczną strukturą zbudowaną z wielu pokoi, korytarzy i zakamarków, zwykle o skomplikowanym układzie. Najbardziej znanym labiryntem jest Labirynt kreteński, związany z mitem o Minotaurze. Według mitologii greckiej, król Minos z Kretą polecił zbudowanie labiryntu, aby ukryć potwora Minotaura. Był tak skomplikowany, że ci, którzy wchodzili do niego, mieli trudności z odnalezieniem drogi wyjścia. Ostatecznie, Tezeusz pokonał Minotaura i opuścił labirynt, korzystając z jedwabnego sznura dostarczonego przez księżniczkę Ariadnę.

Labirynt obecnie wykorzystywany jest:

Sztuka i architektura: Labirynty często są inspiracją dla artystów i architektów do tworzenia instalacji, obrazów lub budynków o złożonych strukturach, które mogą wywoływać uczucie zagubienia lub odkrywania.

Literatura: Labirynt może być metaforą trudnych wyzwań, które bohaterowie muszą pokonać w powieściach, opowiadaniach czy poematach. Jest również często stosowany jako motyw symboliczny, reprezentujący zawiłość ludzkiego umysłu lub życiowych wyborów.

Psychologia: W psychologii labirynt może symbolizować proces poszukiwania, samodoskonalenia, czy nawet podróż w głąb własnego umysłu podczas terapii.

Gry komputerowe: Labirynt często pojawia się w grach komputerowych jako rodzaj poziomu lub zagadki, gdzie gracz musi znaleźć drogę wyjścia lub rozwiązać układanki.

Cykl opowiada o ludziach uwikłanych przez małe miasteczka. droga bez wyjścia / pułapka
/przytłoczenie /alkoholizm / brak perspektyw / reset błądzenie / zawieszenie / poszukiwanie / konserwatyzm / rodzina totalna chujnia / uzależnienie / stagnacja / beznadzieja bunt / bieda / ocena / irytacja / depresja

„Running up that hill” Izabela Nowak

O autorce:

Izabela Nowak – polska artystka wizualna specjalizująca się w fotografii i technikach alternatywnych. Absolwentka SGH, kulturoznawstwa UW i Europejskiej Akademii Fotografii, jest członkinią ZPAF.
W swoich pracach bada tematy czasu, pamięci i relacji, inspirując się nauką i naturą.
Porusza kwestie ludzkiej egzystencji, kruchości życia oraz powiązań między światem fizycznym i metafizycznym. Jej prace były prezentowane na wielu wystawach grupowych oraz festiwalach, m.in. podczas Europejskiego Miesiąca Fotografii w Berlinie, Fotofestiwalu w Łodzi czy Festiwalu Zrno w Macedonii. Książka running up that hill została wyróżniona na festiwalach książki fotograficznej
w Portugalii i Łotwie.

O projekcie:

Fotografie te są poszukiwaniem ciszy i światła – zarówno w otaczającym mnie świecie, jak i we mnie samej. To obrazy, które oddają uczucie bycia zawieszonym w czasie i przestrzeni. Chciałam uchwycić to, co ulotne, to, co pojawia się w naszych myślach, zanim je nazwiemy.
To opowieść o wędrówce – dosłownej i metaforycznej – w poszukiwaniu sensu.
Cykl ten, jest pełen refleksji i subtelności, zaprasza do odkrywania własnych interpretacji i słuchania ciszy. Ciszy, która kryje w sobie więcej, niż mogłyby wyrazić słowa.

„Co po nas?” Paula Mroczkowska

O autorce:

Paula Mroczkowska, 1995. W 2020 r. ukończyłam studia na kierunku fotografia na Uniwersytecie im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu. Aktualnie jestem studentką studiów magisterskich na kierunku fotografia w Państwowej Wyższej Szkole Filmowa, Telewizyjnej i Teatralnej im. L.Schillera w Łodzi. W mojej twórczości skupiam się na własnych wspomnieniach, interesuje mnie przemijalność, upływ czasu oraz towarzyszące procesowi zmiany, które zachodzą w człowieku i jego środowisku – rozpatruję to poprzez osobiste doświadczenia. Interesuje mnie etapowość życia i szeroko pojęta czasowość. Tworząc, staram się powracać do tematów dla mnie niezrozumiałych, przepracowuję je. Wydobywam z codzienności, przypatruję się i próbuję odkryć na nowo znaczenie tego, co pozornie mi znane. Tworzę szkicowniki, które powstają w wyniku głębokiego researchu i są integralnym elementem moich działań. Posługuję się głównie fotografią oraz obrazem ruchomym.

O projekcie:

„Co po nas?” O końcach, które stają się początkiem – o przemijaniu, które nie jest jedynie procesem biologicznym, ale także głęboką transformacją tożsamości. Dom – nie jako budynek, lecz jako żywy organizm – stający się miejscem ciszy, wspomnień i nieoczywistej samotności. Co zostaje po nas, gdy znikamy, co z pustką, która zostaje w tych, którzy zostają? W świecie, który obsesyjnie dokumentuje teraźniejszość, tracimy zdolność do przechowywania głębokich wspomnień. Prawdziwa tożsamość nie mieści się w chmurze danych, ale w dotyku, zapachu i spojrzeniu… To opowieść o nas wszystkich.

„Rattus Sapiens” Maryia Karneyenka

O autorce:

Maryia Karneyenka, urodzona w Homlu na Białorusi w 1981 roku, jest artystką wizualną, której głównym medium jest fotografia. Obecnie mieszka i pracuje w Warszawie.Studiowała fotografię w Szkole Fotografii Współczesnej „Docdocdoc” w Sankt Petersburgu (2019), Szkole Fotografii Współczesnej „FSH1” (2016) w Mińsku na Białorusi.Jej prace prezentowane były w Narodowym Centrum Sztuki Współczesnej w Mińsku na Białorusi (2020), w Miesiącu Fotografii w Rydze (projekcja), 2021, „Festiwal Rise of Culture 2024” w Polsce, festiwal fotografii „Święto Fotografii” w Polsce, 2024. Portfolio Wyróżnienie specjalne na Blurring the Lines, 2020.

O projekcie:

Siła fizyczna, wybitne zdolności umysłowe, plastyczność i umiejętność adaptacji to tylko niektóre z cech, które będzie posiadać kolejna inteligentna i obiecująca cywilizacja, mająca duże szanse na przetrwanie na naszej planecie. Możliwe jednak, że aby czuć się komfortowo i właściwie działać w ekosystemie Ziemi, nie trzeba będzie już tworzyć i wdrażać skomplikowanych strategii. Być może rozwiązania są już blisko nas – a na razie celowo pozostają niewidoczne.

Biologiczne i psychologiczne podobieństwa między ludźmi i szczurami leżą u podstaw intensywnego zainteresowania  gryzoniami. Człowiek angażuje szczury w wiele obszarów swojej działalności, wykorzystując je nawet podczas lotów kosmicznych. Na szczurach stale przeprowadza się wiele eksperymentów: od badań nad rakiem po ukierunkowane testy farmakologiczne.

Dzięki swoim niezwykłym cechom szczury z powodzeniem rozprzestrzeniły się po całej planecie. Przystosowały się do życia obok nas i rozwijają się w ciągłej  z nami  konfrontacji, skutecznie rozwiązując pojawiające się problemy, niezależnie od tego, jak bardzo są one złożone. Być może „homo sapiens” nie jest już jedynym wysoko rozwiniętym, inteligentnym gatunkiem na Ziemi…

„Postspektrum” Kordian Kloc

O autorze:

Kordian Kloc – Fotograf i artysta wizualny z Katowic. Często posługuje
się symbolami oraz wykorzystuje nielinearną narrację.
W swojej praktyce interesuje się stereotypami oraz dychotomią myślenia.

O projekcie:

W cyklu Postspektrum fotografię traktuję jako narzędzie do tworzenia swego rodzaju mapy myśli poruszającej temat tożsamości, ekspresji oraz społecznej roli kobiety i mężczyzny. Prezentowane prace są jednocześnie mentalnym zapiskiem indywidualnej przemiany oraz próbą eksploracji rozmytej granicy dychotomii pomiędzy kobiecością i męskością. Klasyczne postrzeganie zachowań na zasadzie przeciwieństwa, staje się bardziej problematyczne, niż pomocne. Substytutem staje się stan obecny — mniej lub bardziej dwudzielnie nierówny, niemożliwy do wpisania w przejrzystą formułę.
W przyjętym modelu delikatna wrażliwość, uległość, nieprzejednanie i stanowczość dają się sprowadzić do wspólnego mianownika jednostki. Zachodzi kompromis o myśleniu w kategoriach kobieta—mężczyzna, gdzie samo określenie stanowi jedynie wskazówkę, a istoty nabiera to kim
i jacy jesteśmy, jednocześnie będąc wolnym od jakichkolwiek nieuzasadnionych oczekiwań czy przywilejów. W tym kontekście rodzą się pytania. Jaka jest rola binarnego podziału i jakie znajduje on obecnie zastosowanie?

„Pre mortem” Dominik Tomaszczuk

O autorze:

Artysta wizualny wykorzystujący fotografię, wideo i tekst. Absolwent kulturoznawstwa na oraz
Programu Mentorskiego Sputnik Photos. Interesuje go przeplatanie się sfer sztuki, nauki i
technologii. Bada ich relacje i eksploruje możliwości wykorzystywania metod badawczych znanych
w świecie technologii czy biznesu w celu realizacji projektów dokumentalnych i artystycznych.
Analizuje również potencjał zastosowania artystycznych środków wyrazu do wizualizacji
skomplikowanych danych naukowych.

O projekcie:

Poziom i temperatura wody wzrastają w morzach i oceanach na całym świecie. Są to
dramatyczne i niestety już obserwowalne efekty ocieplania się klimatu. W świecie nauki
nie ma wątpliwości – katastrofa już się zaczęła i jeśli nie zmieni się kierunek, w jakim
zmierza ludzkość, będzie się pogłębiać. Skala tej katastrofy będzie tak potężna, że trudno
jest ją sobie wyobrazić.
Spróbujmy jednak to zrobić…
Wyobraźmy sobie, że jesteśmy w przyszłości, powiedzmy za 70-80 lat. Rozejrzyjmy się
dookoła i opiszmy, co widzimy. Może to przesunięte w głąb lądu linie brzegowe państw, w
których żyjemy.
A może „tylko” klęska branży turystycznej i rybołówstwa spowodowana zagotowaniem się
mórz? Postarajmy się zrozumieć potencjalne konsekwencje, np. społeczne i gospodarcze,
takich zmian.
A teraz wyobraźmy sobie, że z tego punktu w przyszłości znów cofamy się w przeszłość,
po drodze obserwując kolejne stadia katastrofy. Przyglądamy się jej elementom
składowym, badamy przyczyny, szukamy znaków, których przeoczenie (a może
zignorowanie) doprowadziło do tragedii. Szukamy powiązań między zjawiskami i
próbujemy odpowiedzieć na pytanie: czy mogliśmy uniknąć tej porażki?
To, co właśnie zrobiliśmy, jest praktycznym zastosowaniem znanego w świecie biznesu i
technologii ćwiczenia nazywanego pre mortem (przed śmiercią) – techniki mapowania
ryzyka. Pre mortem to rodzaj wróżenia, biznesowego szamanizmu. Pozwala, dzięki
przeprowadzeniu serii ceremonii i zastosowaniu odpowiednich artefaktów, na zerknięcie w
przyszłość i przewidzenie zjawisk oraz wydarzeń, które mogą doprowadzić do porażki
danego projektu.
Celem pre mortem nie jest zapewnienie projektowi sukcesu, bo tego nie może zapewnić
nic i nikt, jest nim poznanie zagrożeń i zminimalizowanie ryzyka porażki.

46 kroków” Józefina Tomaszewska

O autorce:

Absolwentka kulturoznawstwa i Akademii Fotografii. W swoich pracach skupia się na
problematyce starości oraz perspektywie kobiet i ich miejscu w społeczeństwie. Miała
publikację w albumie “2023 w obiektywach polskich fotografek”. Ukończyła 13.edycję
Programu Mentorskiego Sputnik Photos. Mieszka i pracuje w Warszawie.

O projekcie:

Saska Kępa, Warszawa, 2019 rok. Z okna łazienki codziennie widzę niewielki zakład
fotograficzny. Zaintrygowana miejscem, często zastanawiam się, kim jest osoba, która go
prowadzi?
Latem 2022 roku spotykam ją na ulicy. Zaprasza mnie do zakładu, rozmawiamy.
Dzieli nas 50 lat, łączy miłość do fotografii.
Jaka jest pozycja fotografki w latach 70-tych w Polsce? Jaka jest obecnie? W jakim tempie
zachodzą zmiany? Czy to tempo jest wystarczające?
Pracując z archiwami Pani Celiny Osieckiej przyglądam się sytuacji kobiet wtedy i dziś,
w 2024 roku. Tytułowe “46 kroków” to nie tylko odległość między moim mieszkaniem a
zakładem. Ile kroków musi zostać wykonanych, żeby nasze nadzieje stały się
rzeczywistością?

Projekt powstał w ramach Programu Mentorskiego Sputnik Photos 2023/2024

„Arbo” Anita Walczewska

O autorce:

Anita Walczewska – urodzona w 1991 roku fotografka pochodząca z Warszawy, na co dzień
pracująca jako fotoreporter dla agencji EAST NEWS. Absolwentka m.in. programu mentorskiego
Sputnik Photos oraz międzynarodowego Canon Student Development Programme. Prywatnie
realizuje projekty dokumentalne badające różne rodzaje relacji człowieka ze środowiskiem. Z
wykształcenia amerykanistka.

O projekcie:

Okres nastoletni to moment w życiu, w którym człowiek skupia się na poszukiwaniu własnej
tożsamości. To czas, w którym eksperymentuje, sprawdza i uczy się tego, co dla niej/niego ważne.
Ci, którzy odnajdują wtedy pasję do drewna i lasu, decydują się w młodym wieku związać swoją
przyszłość zawodową z sektorem polskiego przemysłu o bogatej historii.

Arbo to opowieść wizualna na temat młodych osób kształcących się do pracy w przemyśle leśno-
drzewnym. Zebrane tu indywidualne historie składają się na dorobek społeczny kultowej szkoły zawodowej w Garbatce Letnisku na Mazowszu. Wybór tej ścieżki zawodowej to część szerszej
opowieści o relacji człowieka z naturą – o próbach jej zrozumienia, gospodarowania jej zasobami i
odpowiedzialności za jej przyszłość.

Współczesny świat stawia przed tymi młodymi ludźmi nowe wyzwania. W obliczu zmieniającego się
klimatu i potrzeby zrównoważonego zarządzania zasobami naturalnymi ich rola nabiera nowego
znaczenia. Decyzje podejmowane dziś – zarówno na poziomie jednostki, jak i całych społeczności –
będą kształtować przyszłość lasów, które od zarania dziejów stanowią nieodłączny element
krajobrazu i kultury.

Projekt był realizowany w latach 2022-2024 a został ukończony w ramach programu mentorskiego
Sputnik Photos 2023/2024.