wystawy

Paweł Totoro Adamiec

Paweł Totoro Adamiec (1982) - fotograf, charakteryzator, projektant, wykładowca KUL i Lubelskiej Szkoły Fotografii. Absolwent architektury krajobrazu na KUL, gdzie zdobył podstawy wiedzy artystycznej. Autor okładki do pierwszej polskiej encyklopedii mody Fashion Book Poland. Współprowadzący Fundacji Kultury Audiowizualnej beetle.pl oraz członek składu Agencji Multimedialnej kaiju.pl.

Przygodę z fotografiką kreatywną rozpoczął w 2009 roku. Na potrzeby sesji zdjęciowych wykonuje kostiumy, makijaże, fryzury i scenografie. W swoich pracach ukazuje mocno teatralną i zniekształconą rzeczywistość wraz z wprowadzonymi w nią osobliwymi postaciami. Tworząc kreacje i makijaże, często sięga po nietypowe materiały i techniki. Inspiracje odnajduje w przyrodzie, baśniach, muzyce oraz w świecie mody, stawiając na niepowtarzalność przedstawionych historii oraz na możliwość dowolnej ich interpretacji.

Nagrody, wyróżnienia, publikacje

• Gardenia 2015 - Inspiracje Aranżacje / Garden Concept
• Blog Vogue Italia 2012/2013
• ŻURAWIE 2011 – laureat w kategorii OBRAZ
• ŻURAWIE 2010 – nominacja do kategorii OBRAZ
• Wyróżnienia zdjęć i port folio na portalach artystycznych: deviantart.com, digart.pl, plfoto.com, getinspired.com, Szeroki Kadr
• Wyróżnienie portfolio i sesji na portalach modelingowych: topmodel.tvn.pl, maxmodels.com, bemodels.com, thestylisto.com
• Wyróżnienia na fan-pagach: Art Photo Poland, Deviantart, This Is It, ART, A different type of Art, Monster Models, AfroStyle Magazine, beSLOW,
• Magazyny: Get-Inspired, E-Merge, Eclectic, Camerapixo, En-Vie, Invited Magazine, New Face Magazine, Photography, Kismet, Invision Magazine, Botchii, Confashion Magazine, Follow&Go, Slow, Fashionshift, Pokochaj fotografię, #B Magazine, Lost&Found Mega*zine, National Geographic

Królowie Nadbużańscy

Wystawa: KRÓLOWIE NADBUŻAŃSCY – projekt miał na celu aktywizację wiekowych mieszkańców wsi położonych nad Bugiem. Zależało mi na pokazaniu ich otwartości i dystansu do życia poprzez stworzenie serii portretów obrazujących nierealną dynastię władców Podlasia. W trakcie trwania festiwalu wykonałem kostiumy, nawiązujące stylistyką do królewskich atrybutów. Stroje powstawały głównie z materiałów naturalnych, takich jak trawy, polne kwiaty, kora czy suszone owoce.

Podczas poszukiwania modeli do zdjęć we wsiach Bubel Stary, Bubel Granna i Bubel Łukowiska, zapytałem o chęć wzięcia udziału w przedsięwzięciu ponad 50 seniorów. Na wykonanie zdjęć w kostiumie zgodziło się 13 mieszkańców, z czego wybranych do ostatecznej serii zostało 10 portretów.

Bohaterowie cyklu w trakcie trwania sesji, dzielili się niezwykłymi historiami dotyczącymi ich życia oraz losów nadbużańskich okolic. W opowieściach ukazywali zupełnie inną, wręcz odrealnioną rzeczywistość, a siebie samych często określali, jako społeczność odciętą. Często wracającym tematem był problem wyludnienia się ich rodzimych wsi oraz zubożenie społeczności. Mieszkańcy wskazywali także na brak jakichkolwiek form rozrywki, uwzględniających osoby starsze. Rozmowom towarzyszył zawsze wątek śmierci, traktowanej bardzo naturalnie, oswojonej i niestrasznej.

KRÓLOWIE NADBUŻANSCY cz. 2 jest kontynuacją projektu z 2015 roku. Aby rozwinąć i dopełnić historię nierzeczywistej dynastii władców Podlasia, w prace włączyłem dzieci ze wsi Bubel Granna, Bubel Łukowiska, Gnojno, położonych w dolinie Bugu.

W wykonanych przeze mnie w trakcie festiwalu kostiumach, ponownie dominowała przyroda, jako największa wartość tych terenów.

Warunkiem udziału dzieci w projekcie była zgoda rodziców, jak i chęci samych bohaterów. Okazali się oni wyjątkowo wdzięcznymi, choć czasem trudnymi do okiełznania modelami. Niezwykle przekonywująco wczuwali się w klimat cyklu i role odtwarzanych postaci. Dużym ułatwieniem w pracy było to, że większość dzieci znała pierwszą odsłonę Królów-seniorów. Pomogło to im w zrozumieniu głównego zamysłu projektu oraz celu wykonywania tego typu charakteryzacji i zdjęć.

Prace nad drugim cyklem znacznie różniły się od pierwszej części, zarówno pod względem metod czy atmosfery, jak i dużo większego tempa pracy. Nie było już melancholijnie, wspominkowo i wzruszająco, a raczej energetycznie, sielsko i spontanicznie. Rozmawialiśmy o zabawach na wsi, sposobach spędzania czasu i o codziennych obowiązkach. Kontakt z młodym pokoleniem mieszkańców Podlasia, pokazał mi kolejne, niezwykle fascynujące oblicze tej krainy.

Michał Konrad

Michał Konrad (właściwie Michał Smuda) ur. 10.02.1983 roku w Wodzisławiu Śląskim. Fotograf konceptualny, auto-portrecista. Żonaty, ma trzy córki.

Od najmłodszych lat zainteresowany sztukami wizualnymi. Zaczynał od malowania, po długiej przerwie jego potrzeba tworzenia powróciła w postaci fotografii. Większość jego prac stanowią autoportrety. Jest samoukiem. Używa wielu technik, zarówno cyfrowych jak i analogowych.

Zajmuje się fotografią konceptualną, w której najważniejsza jest myśl, koncept.

Przejście

Można przejść na drugą stronę, albo zmienić stan świadomości. Można znaleźć sekretne okno, przez które wejdziemy w nowy wymiar. Można się też nawrócić, upaść i się podnieść. Przejście bywa trudne, czasami bolesne. Zdarza się, że jest ryzykowne. Następuje pod wpływem impulsu, albo jest zaplanowane. Czasami jest wynikiem poszukiwań, albo przypadkowości. Bywa też tak, że okazuje się niemożliwe.

Kluczowy dla całego projektu był czas: 20 sekund. Fotografie zostały wykonane przy użyciu 20-sekundowego samowyzwalacza. 20 sekund to czas końcowy realizacji pomysłu, gdzie jako modela wykorzystałem samego siebie.

Zrealizowanie całego cyklu zajęło mi 3 miesiące. Średnio poświęciłem tydzień na jeden. Same urzeczywistnienie myśli w postaci fotografii, to tylko niewielka część w jej całym procesie tworzenia. Cykl wykonałem latem i jesienią 2016 roku.

Krzysztof Ćwik

Krzysztof Ćwik urodził się w 1978 roku w Świdnicy. Studiował na Akademii Fotografii Artystycznej we Wrocławiu. Pogłębiał wiedzę w atelier fotograficznych w Amsterdamie. Obszar jego działania to przede wszystkim fotografia i video. Filmy krótkometrażowe pokazuje na festiwalu filmowym Nowe Horyzonty.

Miasto bez końca

Wszystko pokrywa senny kurz, jak muzealny eksponat albo zapomnianą scenografię filmową, wypełnia wszystkie szpary w krawężnikach, zasypuje dziury w drodze. Powstaje tu film a snujące się wojska aliantów z czasów wojen światowych odbierają temu miejscu resztki realizmu.

Miasto nie daje za wygraną. Handel, hazard i żarcie są wszędzie. Świszczą tu tasowane karty do gry, nie śpiewają ptaki, nie szczekają psy. Wszystko trafia na stół. Zostają koguty, których walki to znów hazard.

Wydaje się, że handel nie ma tu początku ani końca, odpoczynek to tylko krótkie drzemki, chwytane między wychodzącymi interesantami, by znów wracać w rzeczywistość snu.

Miasto rozrasta się nie zamieszkiwanymi osiedlami, przesuwa nawet granice państwowe.

Nikt nie chce tu rozmawiać o marzeniach, ale nikt nie zabrania snu.

Wszystko pokrywa senny kurz, jak muzealny eksponat albo zapomnianą scenografię filmową…

Ruili, Yunnan, Chiny.

Mateusz Przybyła

Mateusz Przybyła – z wykształcenia fotograf – hobbystycznie pasjonat kolarstwa, miłośnik piękna polskiej przyrody. Na swojej drodze fotograficznej miał wielką przyjemność współpracować między innymi z Państwową Strażą Pożarną, Słowińskim Parkiem Narodowym, zawodowymi grupami kolarskimi. Dzięki fotografii poznał wielu wspaniałych pełno i niepełnosprawnych sportowców. Wierzy, że fotografia jest tą z dziedzin, która pozwala przekazywać emocje oraz posiada niezwykłe walory edukacyjne i poznawcze. Dlatego „twórcy” muszą posiadać świadomość uchwyconych obrazów.

Fotografię uwielbia za to, że to światło, a ono ma swoją drogę i cel.

niezniszczalni

Tetraplegia to porażenie czterokończynowe powstałe na skutek złamania kręgosłupa. Złamanie kręgosłupa? Co musi się stać aby ulec tak poważnemu urazowi? Okazuje się że niewiele. Porównajmy kręgosłup do kabla. Zwój drobnych drucików przekazujących impuls to rdzeń kręgowy, gumowa osłona izolacyjna to kręgosłup. Na pozór bardzo elastyczne i niezniszczalne połączenie. Lecz w momencie, w którym gwałtownie i mocno zegniemy go, osłona pozostanie cała, natomiast połączenia ulegają uszkodzeniu, bądź całkowitemu zerwaniu. W takim wypadku przepływ impulsu, danych jest już niemożliwy. Tak samo może się stać z naszym kręgosłupem. Możemy się zastanawiać „przecież mnie to nie dotyczy”. Czy aby na pewno? Każdego dnia świadomie bądź nieświadomie jesteśmy narażeni na wypadek, nieszczęśliwe zdarzenie. Złamania kręgosłupa można doznać podczas wypoczynku nad wodą, skacząc do wody na tzw. „główkę”, podczas wypadku komunikacyjnego, niefortunnego upadku i wielu innych sytuacji.

Trzeba spróbować żyć świadomie. Tego właśnie nauczyli mnie rugbyści na wózkach. Oni nie rozpamiętują tego, co się stało, są jedną wielką rodziną, rodziną radzącą sobie razem z problemami. To drużyna niezwykłych ludzi. Których pełnosprawność została nieodwracalnie utracona, lecz posiadają jedną niesamowitą cechę – stali się niezniszczalni w swoich działaniach, pragnienie życia i samorealizacji góruje nad niedogodnościami życia codziennego. Sport, który uprawiają daje poczucie wolności, nie ogranicza w żaden sposób. Jako mechanik drużyny wielokrotnie miałem okazję grać z nimi podczas treningu. Tylko za pierwszym razem, przez pierwsze pięć minut wózek był dla mnie czymś w rodzaju balastu psychicznego. Po chwili zapominasz o tym i wózek staje się przyrządem sportowym, takim samym jak np. kajak. Wtedy pojawia się prawdziwy duch sportu, ośmiu wspaniałych, boisko, piłka i dwie bramki. Wojna! Gdy zastanawiasz się, po co ci rugbyści zjeżdżają się z całego Śląska, tyle kilometrów, gdzie dla osoby niepełnosprawnej jest to nie lada wyprawą, usłyszysz odpowiedź „ A po co Ty jesz? Po co oddychasz? …”. To są prawdziwi … Sportowcy!

Wystawie będzie towarzyszyć instalacja pt. „Amnezja” - projekt poświęcony obrazom pamięci osób po wypadkach.

Adam Sowa

Adam Sowa – rocznik '71, urodzony w Katowicach. Po ukończeniu technikum skierował się w stronę tematyki reklamy i grafiki komputerowej, aż w końcu w kręgu zainteresowań pojawiła się fotografia, wychodząc zdecydowanie na prowadzenie.

Sięga po aparat głównie w celu "zachowania chwili" - w kontekście zachodzących w koło zmian. Uwiecznia przemiany miast, odchodzące obiekty, z bólem serca rejestruje wspomnienia po polskim przemyśle, czy zabytki popadające w ruinę… Moment przemiany w otoczeniu jest ciekawy i stosunkowo krótki, a zdjęcia wykonane wtedy "dojrzewają z czasem". Aktualnie prowadzi te obserwacje z Zielonej Góry, pozostając

Przenikanie

to spojrzenie na nasze miasta, w których występują zaskakujące zderzenia rzeczywistości z wtrąconymi formami graficznymi - od reklam po graffiti, przez co obraz uwieczniony na zdjęciach wydaje się nierealny, sprawia wrażenie fotomontażu. Przenika się tu proza życia, a to z wyidealizowanym światem komercji, a to z poetyką murali. Jednak "Przenikanie" to także dokument naszych czasów, dokument zjawiska, nad którym przechodzimy do porządku dziennego, wręcz go już nie zauważamy, a które być może zniknie jeśli zacznie funkcjonować odkładana co jakiś czas "na półkę" ustawa o ochronie krajobrazu. Zdjęcia zostały wykonane w różnych miastach Polski, większość na Śląsku, skąd pochodzę.

Dalibor Bednář

Urodził się w 1960 roku w Opawie. Zaczął fotografować w wieku 18 lat. W kręgu jego zainteresowań znajduje się czarno-biała fotografia przedstawiająca architekturę miejską i ludzkie relacje.

W latach 1978-1989 był członkiem klubu fotograficznego REFLEX, a od od 1995 jest członkiem Fotoklubu Ostrava. Od roku 2004 publikuje swoje własne kalendarze ze zdjęciami.

Z Sudkiem za plecami

Obecnie, wśród fotografów, przede wszystkim tych czeskich, chyba ciężko byłoby znaleźć kogoś, kto nie znałby Josefa Sudka i nie byłby chociaż przez moment na etapie swego twórczego rozwoju, pod wpływem jego dzieł i poglądów na fotograficzną twórczość. Teraz jest o jeden powód więcej, dla którego warto przypomnieć tego wybitnego fotografa, a to za sprawą tego, że właśnie w 2016 roku obchodzono 120 rocznicę jego urodzin oraz 40 rocznicę śmierci. Nie tylko ta wyjątkowa rocznica, ale przede wszystkim podziw dla dzieł Josefa Sudka, a także własna twórczość, tematyką swobodnie nawiązująca do prac Sudka, przywiodła fotografa Dalibora Bednářa do uporządkowania i wydania książki, którą chce przypomnieć nazwisko Sudka w mniej znanych okolicznościach.

Dalibor Bednář podczas swojej dotychczasowej, długoletniej fotograficznej praktyki, spróbował chyba wszystkich gatunków fotografii, począwszy od fotografii podróżniczej, poprzez subiektywny dokument, aż po akty i fotografię krajobrazu. Z technicznego punktu widzenia, stosował przeważnie klasyczną metodę czarno-białej fotografii z własnoręczną obróbką, w ostatnich latach z wykorzystaniem średnio i wielkoformatowych negatywów. Zawsze interesował się czystym, niezmienionym krajobrazem i przyrodą, a zainteresowanie to razem z fotografowaniem wielkoformatowymi aparatami w końcu przywiodły go na ścieżki, którymi przed laty przechadzał się również Josef Sudek.

Fotografie Sudka są w świadomości większości ludzi łączone z historyczną Pragą lub czarodziejskimi martwymi naturami z jego drewnianego atelier. Nie jest już tak powszechnie wiadomo, że od końca lat 40. przez około 20 lat przebywał na północnej Morawie i fotografował w Hukvaldach w puszczy Mionší oraz na innych obszarach Beskidów.

Przede wszystkim w puszczy Mionší, pomiędzy potężnymi jodłami a bukami, znajdywał motywy swoich magicznych fotografii. „…nagle zacząłem w tych korzeniach widzieć jakieś przedstawienia rzeczy. …Ukazało się to w puszczy na Mionší, gdzie to potem już robiłem świadomie.“ (Josef Sudek o sobě, Anděl J., 2001). Zamiłowania muzyczne przywiodły Sudka do rodzinnej miejscowości Leoša Janáčka – Hukvaldów, gdzie fotografował pamiątkowe budynki, których historia łączy się z życiem muzycznego kompozytora, ale przede wszystkim stare, majestatyczne drzewa w miejscowej oborze.

Tematyką puszczy Mionší zajmował się szereg fotografów, jeszcze przed przybyciem Sudka był to Rudolf Janda (Prales v Beskydách, 1943), później w jego ślady poszli na przykład Herbert Thiel, Jan Byrtus, a także Petr Helbich, przewodnik i pomocnik Sudka podczas fotograficznych wypraw. Każdy z nich w rozmaitościach puszczy odnajdywał swoje motywy i fotografował je własnym, oryginalnym sposobem. Od tego czasu trafiają do Mionší również kolejni fotografowie, oczarowani dziełem Josefa Sudka, chcą poznać to tajemnicze, niedostępne miejsce w Beskidach. Z wieloletnim odstępem po Sudku, w przybliżeniu przed dwoma laty, zaczął fotografować także Dalibor Bednář. Przyroda oczywiście nie czeka, puszcza żyje swym własnym życiem i teraz wygląda już całkiem inaczej niż przed sześćdziesięcioma latami. Poza tym, Dalibor Bednář, jako doświadczony fotograf, dobrze zdaje sobie sprawę z tego, że powtórzyć czyjeś zdjęcia, tym bardziej upodobnić je do tych autorstwa Sudka jest niemożliwe, i ani tego nie próbuje. Jego dążeniem jest, by własnymi zdjęciami, wykonanymi w tym samym miejscu wielkoformatową techniką, przypomnieć pobyt Sudka w Beskidach, a z fotografii się cieszyć, czasem z poczuciem, że mistrz Sudek spogląda przez ramię…

Martin Smékal, kwiecień 2016

Krzysztof Strzoda

Krzysztof Strzoda urodził się w 1967 roku w Katowicach. Fotograf FIAP (EFIAP), członek rzeczywisty Stowarzyszenia Twórców „Fotoklubu Rzeczypospolitej Polskiej” (AFRP), sympatyk Śląskiego Towarzystwa Fotograficznego.

Absolwent Politechniki Śląskiej w Gliwicach i Akademii Ekonomicznej w Katowicach, pracuje zawodowo jako inżynier i menedżer. Laureat wielu konkursów fotograficznych. Jego prace prezentowane były na ponad 200 wystawach na całym świecie.

Tworzy obrazy, głównie pejzaże górskie, ale w jego twórczości można znaleźć także miasta, wodę, ludzi i zwierzęta. Najbardziej lubi tworzyć zdjęcia czarno-białe, gdzie ma pełny wpływ na proces twórczy obrazu, ale nie stroni od koloru. Podróżuje i szuka miejsc, gdzie może tworzyć swoje obrazy.

Fotografie

Fotografie wykonane zostały w latach 2012-2014 w Tatrach Polskich, przy użyciu filtrów neutralnie szarych, polarowych i/lub połówkowych, z wykorzystaniem długich czasów naświetlania. Przedstawiają cztery rejony: Dolina Pięciu Stawów Polskich, Morskie Oko, Dolina Gąsienicowa oraz Dolina Kościeliska. Pejzaże zarejestrowane zostały w okresie wiosny oraz jesieni i wykorzystują warunki zastane.

Chociaż historycznie składają się z wykonanych w pierwotnym zamyśle pojedynczych fotografii i odrębnych cykli, z czasem złożyły się na większy cykl o roboczej nazwie "CzasoFotoWstrzymywacz", z którego prezentowane fotografie stanowią wybór. Wspólnym mianownikiem jest wykorzystanie różnorodnego światła, ruchu i czasu, a celem – stworzenie obrazów, których nie bylibyśmy w stanie dostrzec gołym okiem.

Większość fotografii była wysłana w pierwszej kolejności na zagraniczne konkursy, dlatego funkcjonują one pod angielskimi nazwami.

Marian Miełek

Marian Miełek ur. w 1959 r. w Radlinie na Śląsku, od ponad 30 lat mieszkaniec Marklowic, długoletni pracownik Kopalni Węgla Kamiennego "Marcel".

Przygodę z fotografią rozpoczął we wczesnych latach młodzieńczych, czynnie uczestnicząc w przedsięwzięciach fotograficznych w Klubie Fotograficznym w ZDK w Radlinie, w Jastrzębskim Klubie Fotograficznym „Niezależni” oraz w Klubie Fotograficznym „Format” w Rybniku, gdzie działa do nadal.

Artysta Fotografik – członek ZPAF. Nagrodzony w kilkudziesięciu konkursach fotograficznych o randze ogólnopolskiej i międzynarodowej.

CZARNE WSPOMNIENIA

Lata 60. XX wieku, czasy mojego dzieciństwa - Śląsk - czarne, brudne sylwetki zabudowań przemysłowych, dymiące kominy i kopalniane hałdy ukazywały się moim oczom za każdym razem, kiedy wychodziłem poza moje osiedle. Budziło to we mnie przerażenie, a jednocześnie zaciekawienie. Jako kilkuletni chłopiec nie wiedziałem, co to jest i dlaczego jest. Taki obraz Śląska brudnego, czarnego, dymiącego, a zarazem tajemniczego został w mojej podświadomości do dnia dzisiejszego i jest moją inspiracją twórczą, może dlatego fotografia industrialna i krajobraz przemysłowy jest głównym motywem moich fotografii.

Dziś po kilkudziesięciu latach spróbowałem w projekcie „CZARNE WSPOMNIENIA” odtworzyć obrazy, które zostały w mojej głowie, pomimo zmian, jakie dokonały się przez te lata w otaczającym nas krajobrazie. Znikła większość dymiących hałd, kominy jakby mniej kopciły, zabudowania przemysłowe stały się bardziej kolorowe, a powietrze czystsze. Myślę że przez zastosowanie odpowiednich technik fotograficznych i wykorzystanie specyficznego światła udało mi się pokazać Śląsk z tamtych lat, Śląsk mojego dzieciństwa.

Łukasz Kohut

rocznik 1982, Ślązak, politolog, fotograf. Mieszkaniec Rybnika, ponad 5 lat spędził za granicą, gdzie studiował (Finlandia) i pracował (Norwegia, Czechy, Filipiny). Koordynator projektów międzynarodowych. Działacz społeczny i polityczny.

Prowadzi własną działalność gospodarczą, głównie fotograficzną. Specjalizuje się w fotografii krajobrazowej, koncertowej, komercyjnej i portretach. Nagrodzony w konkursach fotograficznych Rady Dzielnicy Smolna, Kwartału Domus w Rybniku, Rady Dzielnicy Zamysłów oraz w  konkursie „Rybnik – Tobie znany, innym nieznany”. Publikował zdjęcia m.in. w Gazecie Wyborczej, Fabryce Silesia, Dzienniku Zachodnim i Nowinach oraz na wielu portalach internetowych. W 2016 roku zaprezentował dwie wystawy: „Śląska melancholia”, którą można było oglądać w Galerii Smolna oraz „FEST fotografia”, która wystawiona była na rybnickim deptaku. Poza fotografią uwielbia muzykę rockową, piłkę nożną i zdrowy tryb życia.

Martyna Strzelczyk

Martyna Strzelczyk urodziła się w 1991 r. w Knurowie. Jest absolwentką Liceum Plastycznego im. Juliana Fałata w Bielsku-Białej (dyplom plastyka o specjalności Formy Użytkowe specjalizacji Artystyczny Druk Sitowy) oraz Wydziału Operatorskiego i Realizacji TV na łódzkiej filmówce, gdzie aktualnie trwają jej studia doktoranckie na specjalności Fotografia.

W swojej twórczości łączy różne techniki: fotografię, malarstwo, grafikę, które przenikają się tworząc nową jakość. Wspólnym mianownikiem staje się wielokrotna modyfikacja materiału wizualnego. Pracuje etapami, dokonując kolejnych zmian i przekształceń. Częściowo manualnie, częściowo cyfrowo, tworzy kolejne warstwy swoich obrazów. Fotografia staje się więc zarówno środkiem wyrazu, jak i narzędziem do digitalizacji materiałów graficznych.

W sztuce oraz fotografii szuka rzeczywistego odrealnienia.

Kim jest Anioł

Od tysięcy lat Aniołowie pojawiają się w wielu religiach, mitologiach i filozofiach. Aniołowie obdarzeni są różnymi zdolnościami. Mogą zwiastować, uzdrawiać, wychwalać Chwałę Bożą, opiekować się nami, ale również nas sądzić – jednak te zdolności są im nadane przez Boga.

Na pewno zastanawiacie się dlaczego stworzyłam książkę o aniołach. Skąd pomysł na taki zapomniany temat, który raczej kojarzy się z tandetą czy świętymi obrazkami? „Kim jest Anioł” to opracowanie projektu, którego pomysł zrodził się z mojej fascynacji do Anioła Stróża – posłańca Bożego, najniżej usytuowanego w hierarchii anielskiej ale pełniącego bardzo ważną misję w życiu każdego człowieka. Fascynacja ta również wynika z głęboko zakorzenionej tradycji chrześcijańskiej w mojej rodzinie. Moi rodzice, kiedy byłam jeszcze małym dzieckiem pierwszą modlitwę, którą mnie nauczyli była modlitwa do anioła stróża, która jest prosta, krótka i przyjemna. Pomimo wieku dalej proszę o Jego opiekę. Czuję jego obecność w drugim człowieku, szczęściu czy ostrzeżeniu. To wszystko wpłynęło na to, że zapragnęłam poznać również inne spostrzeżenia dotyczące aniołów. Stąd też zrodziło się kilka pytań takich jak: Kim jest Anioł? Czy nie popadł w zapomnienie? Jaka jest jego istota? Jak zmieniło się na przestrzeni lat wyobrażenie o nim?

Uczestnikami projektu były osoby z różnych grup wiekowych: przedszkolaki, uczniowie szkoły podstawowej, młodzież oraz osoby w średnim i starszym wieku. W czasie wywiadów nie sugerowałam postaci jakiegokolwiek anioła, po to, aby uzyskać niczym niezmącone wypowiedzi.

„Kim jest Anioł?” to książka, która odpowiada na pytanie dotyczące istoty anioła, ale również skłania do refleksji do zadania sobie pytania: kim dla mnie jest anioł? Czy JA też mogę dla kogoś zostać aniołem?

Dla mnie Anioł wpisany jest w dzieje stworzenia człowieka przez całe życie w kulturze i sztuce. Myślę, że kult Aniołów jest bez miłości nie do pomyślenia. To miłość do drugiego człowieka, do otaczającej go rzeczywistości, ogólnie biorąc natury – umożliwia spotkanie z Aniołem.