Na projekt składają się rzeźby, płaskorzeźby i fotografie. Wszystkie obiekty zostały wykonane ze zużytych plastikowych elementów, opakowań. Obiekty przedstawiają wybrane gatunki koralowców i fitoplanktonu (algi, sinice, okrzemki, glony).
Alicja Wróblewska artystka wizualna, fotografka. Jej podstawowym narzędziem jest research oraz wykorzystywanie interdyscyplinarnych metod (rzeźba, kolaż, fotografia). Skupia się na zjawisku antropopresji oraz sposobie w jaki człowiek wpływa na przyrodę oraz wymieranie ekosystemów. Poprzez używanie produktów codziennego użytku (plastikowe opakowania) tworzy organizmy przyszłości (plastikowe rafy koralowe, fitoplankton.
Lauretaka konkursów. Publikowała swoje prace m.in. w The British Journal of Photography, European Photography, Press, Contemporary Lynx. Swoje prace wystawiała w Polsce i za granicą.
O projekcie:
Lasy tropikalne, to tylko jedno płuco naszej planety. Nie zdajemy sobie sprawy, że drugim płucem, bez którego nie jest możliwe zbalansowane funkcjonowanie Ziemi to oceany. Wody oceaniczne pochłaniają połowę emitowanego przez człowieka CO2. Odpowiedzialne są również za produkcję 50% tlenu do atmosfery, czyli w równym stopniu tyle samo, co roślinność lądowa. Co więcej, fotosynteza oceaniczna i absorbowanie dwutlenku węgla przez mikroorganizmy wodne przyczynia się do utrzymywania umiarkowanej temperatury w atmosferze, gdy w tym samym czasie temperatura wód znacznie wzrasta z uwagi na zwiększąjącą się emisję gazów cieplarnianych. To, i wysoki poziom zakwaszenia sprawiają, że podwodne ekosystemy stają w obliczu zagrożenia. Wymierają rafy koralowe, ryby, morskie ssaki. Zagrożony jest także tak bardzo życiodajny fitoplankton.
Fitoplankton to mikroskopijne organizmy roślinne, stanowiące podstawę morskiego łańcucha pokarmowego. Jest on odpowiedzialny za asymilację dwutlenku węgla oraz produkcję tlenu w atmosferze. Stanowi pokarm dla zooplanktonu, którym żywią się ryby. Andrew Barton, oceanograf i naukowiec z Uniwersytetu w Princeton, stwierdził, że od 1950 roku w oceanach obumarło 40% fitoplanktonu.
Koralowce z kolei to podwodne metropolie, bez których istnienia równowaga podwodnego życia jest zaburzona. Mówi się, że do 2030 roku 90% koralowców będzie zagrożonych wyginięciem, a do 2050 wszystkie będą zagrożone.
Na projekt składają się rzeźby, płaskorzeźby i fotografie. Wszystkie obiekty zostały wykonane ze zużytych plastikowych elementów, opakowań. Obiekty przedstawiają wybrane gatunki koralowców i fitoplanktonu (algi, sinice, okrzemki, glony).
GRADIENTY: WYDOBYCIE
o projekcie
Projekty zrealizowane przez autorki głównie na Górnym Śląsku, debiutujące w formie wystawy, są próbą wyłonienia nowej reprezentacji wizualnej dla regionu i dla dokumentu subiektywnego.
Gradient jest pojęciem stosowanym w grafice, matematyce, chemii, geofizyce, psychologii, meteorologii, a nawet w mechanice płynów i termodynamice. Dla tej pierwszej dyscypliny oznacza wypełnienie określonego obszaru płynnym przejściem tonalnym pomiędzy kolorami. Kształt wypełnienia może być rozmaity. Gradient może zostać wypełniony mozaiką identycznych obrazków (Katarzyna Szwarc „Role Models. Autoportrety”), nadać obiektom jednolity kolor (Jola Olubińska-Charuba „Hic et nunc”), nakładać tekstury (Magda Gramsz „Głębia czasu”), rozchodzić się promieniście (Joanna Smołka „Zapach jabłek”), wreszcie tworzyć gradienty doraźnie podczas pracy nad danym obszarem (Aleksandra Krośniak „Alternatyw nie ma”). Ostatecznie wprowadzić dopełnienie konieczne.
Wydobycie projektów zrealizowanych głównie na Górnym Śląsku, debiutujących w formie wystawy, jest próbą złapania nowego pulsu i wyłonienia nowej reprezentacji wizualnej dla regionu i dla dokumentu subiektywnego.
Fedrujemy więc w autentyczności doświadczenia, które leży u podstaw każdego z pięciu projektów. Autorki nie patrzą w górę – kopią tam, gdzie stoją. I kierują nasz wzrok w swoją stronę.
Kuratorka: Nina Giba
Autorki wystawy są lub były studentkami Jastrzębskiej Szkoły Fotografii Dokumentalnej.
Magda Gramsz
O autorce:
Mieszka i pracuje jako projektantka produktów cyfrowych w Krakowie. Studiowała finanse i inwestycje na Uniwersytecie Warszawskim oraz User Experience & Product Design na AGH. W ramach stypendium Freie Universität w Berlinie oraz Stowarzyszenia GFPS e.V. realizowała projekt badawczy dotyczący ekonomiki kultury w Polsce i Niemczech. Obecnie studiuje na kierunku fotografia na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.
W obszarze jej zainteresowań pozostają unie walutowe oraz interakcje człowiek – nowe technologie. Ale przede wszystkim góry, w które ucieka przed przyziemnością; te niskie, rodzinne Beskidy oraz Tatry, Alpy i Himalaje, w których uprawia wspinaczkę. Poprzez fotografię scala przeżyte doświadczenia, doznania oraz obserwacje, ale też eksperymentuje i kreuje.
― Głębia czasu , 2020
W górach czas płynie jakby inaczej, bo góry są wieczne. Można w nich odkryć głębię: przyrody i człowieka. Ta konfrontacja jest zarazem cudowna jak i przerażająca. „Nie «ludzie» i «natura» jako dwa osobne fakty, tylko «ludzie w naturze» – oto podstawowe pojęcie potrzebne do rozumienia czasu” – pisze Robert Elias w „Eseju o czasie”. Jeśli zaczniemy myśleć nie tylko w kategoriach lat, dni, godzin czy minut, ale milionów lat to czas rozgniata ludzką teraźniejszość.
Czas, jako jeden z czynników, wyznacza co możemy osiągnąć w górach oraz jakie trudności pokonać. Stawia nas w nich z istotą przemijania. Wspomnienia tego, co przeżyliśmy, często są przeinaczane, idealizowane, wymazywane. W pamięci wytwarza się osad niczym rdza, którą zostawia upływający czas. Z upływem lat przybiera różne odcienie i grubość, aż do momentu rozpadu wspomnienia.
Aleksandra Krośniak
O autorce:
(ur. 1986). Studiowała socjologię i psychologię na Uniwersytecie Warszawskim. Absolwentka studium Związku Polskich Artystów Fotografików oraz Akademii Fotografii w Warszawie. Obecnie studentka fotografii na Uniwersytecie Artystycznym im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu.
― Alternatyw Nie Ma
Zapytałam dziadka o ulubione kwiaty babci Gizeli. Powiedział, że kochała róże. Dopytałam więc o te róże. Nic o nich nie wiedziałam, bo przecież nigdy nie interesowałam się kwiatami. Dziadek powiedział, że róż nie sieje się z nasion, że potrzebny jest korzeń albo sadzonka. Zakończył wspominając, że gdy babcia żyła, zawsze mieli dużo róż na działce. Pożegnał się mówiąc, że musi kończyć, bo idzie gotować obiad.
Róż nie sieje się nasion. Słowa dziadka nie dają mi spokoju. Róż nie sieje się z nasion, potrzebny jest korzeń albo sadzonka. Sadzonka, która ma już ciernie i pąki. Nie daje mi to spokoju. Podobno prawdziwa róża ma pięć liści, a jeżeli ma siedem, oznacza to, że jest to tak zwany dzik, czyli dzika róża, która nigdy w pełni nie zakwitnie. Policzyłam, zaczynając od prababci Heleny, jestem siódma w kolejności.
Nie znam słów, którymi mogłabym to opisać. Zanurzam się w tym. Szukam. Sadzonka, która ma już ciernie i pąki, ale najważniejszy jest zrost, czyli połączenie starego i nowego przyrostu. Jedna rodzina, pięć pokoleń kobiet. Każda inna, ale łączy nas silna więź. Nasze korzenie, ciernie naszych matek i babek. Pąki, z których rodzimy się my i nasze córki. Całość.
To opowieść o kobiecości i rodzinie. O negacji, zerwanych więziach i próbie zburzenia starego porządku.
Jolanta Olubińska-Charuba
O autorce:
Uczestniczka Jastrzębskiej Szkoły Fotografii Dokumentalnej. Z wykształcenia filolożka języka angielskiego, z niezgody na systemową edukację prowadzi alternatywne ośrodki: leśne przedszkole oraz pracownię malarską malort. Od 9 lat jest mamą. To właśnie dzięki tej życiowej roli, stworzyła swój pierwszy projekt fotograficzny „Hic et nunc”.
― Hic et nunc
to projekt-zapis codzienności zrealizowany podczas jednego, pandemicznego roku, który autorka spędziła ze swoimi dziećmi. Jednak nie jest to historia o epidemicznych traumach i ograniczeniach. Dla niej był to czas bliskości, oswojonej nowej-codzienności, ale przede wszystkim rok czułej uważności.
Te fotografie są po prostu o ludziach zamkniętych na kilka miesięcy w swoich domach, w swoich światach, w przestrzeniach raczej mniejszych, niż większych i w podróżach raczej ograniczonych, którzy musieli otworzyć się na bycie w tytułowym tu i teraz. Jak my wszyscy.
Joanna Smołka
O autorce:
Fotografka, graficzka, studentka Instytutu Twórczej Fotografii w Opawie. Uczestniczka III Jastrzębskiej Szkoły Fotografii Dokumentalnej. Absolwentka Ośrodka Postaw Twórczych, gdzie obecnie współtworzy kurs fotografii, prowadząc zajęcia z cyfrowej postprodukcji oraz projektowania książki fotograficznej. Od 2019 roku redaktorka zina festiwalowego TIFF Festiwalu. Autorka albumu fotograficznego „Z punktu widzenia psa”(2018). Współzałożycielka wrocławskiego kolektywu CzułOŚĆ.
― Zapach jabłek
W wyniku działalności kopalni Chwałowice wzdłuż ulicy Prostej w Rybniku od dziesięcioleci występują szkody górnicze. Jedną z oznak tego procesu jest obniżanie się terenu w tym miejscu. Ze względu na konieczność ciągłych remontów, w 2014 roku władze miasta podjęły decyzję o przebudowie ulicy Prostej. Wyznaczono nowy bieg szosy, podzielono grunty, wycięto drzewa. Drogę zbudowano na kilkumetrowym nasypie, a obniżenie terenu jest wyrównywane żużlem i popiołem do wysokości nowej szosy.
Właśnie tam, otoczona obecnie z trzech stron – jak w kraterze – znajduje się działka od kilku pokoleń gospodarowana przez moją rodzinę. Pradziadek był z zamiłowania ogrodnikiem. Babcia opowiadała, że jeździł aż do Krakowa po sadzonki jabłoni, a każdy pierwszy owoc w sezonie dzielił na tyle cząstek, ile osób było w domu. Ogród jest stałym elementem rodzinnych opowieści i wspomnień z mojego dzieciństwa. Symbolem wolności i niezależności. W wyniku przebudowy drogi nasza przestrzeń została zdewastowana. Obniżył się poziom wód gruntowych, drzewa w sadzie podsychają, rodzą mniejsze owoce. Ciężko mi na to patrzeć, ale jest to dla mnie zbyt ważne, żeby odwrócić wzrok.
Katarzyna Szwarc
O autorce:
Urodzona w 1980 r. na Śląsku, graficzka, frilanserka, fotografka. Absolwentka Instytutu Sztuki filii Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie oraz Akademii Fotografii w Krakowie. Studentka Instytutu Twórczej Fotografii w Opawie.
― Role models. Autoportrety.
Zestaw ponad 100 cyfrowych kolaży, powstałych przy użyciu zdjęć znanych
kobiet i dwóch naprzemiennie stosowanych ujęć twarzy autorki.
Jak bohaterki zbiorowej wyobraźni kształtują nasze wymagania względem siebie
i oczekiwania innych względem nas? Autorka wciela się w zapożyczone,
popkulturowe wizerunki gwiazd kina i celebrytek, kolonizuje ich sztuczny,
fotograficzny obraz, by przetestować na poziomie wizualnym rolę, którą pełnią w masowym obiegu.
To próba zrewidowania popkulturowych klisz, które podświadomie, we fragmentach
i przetworzeniach cytujemy do konstruowania własnego obrazu.
Rok powstania: 2012
Katerina Kouzmitcheva „Locals”
o projekcie
„Locals" to projekt badający problem migracji ludności i pojęcia granic. Zazwyczaj granice
kojarzymy z procesami przemieszczania się człowieka, ale w rzeczywistości to często
granice "migrują" nad populacjami.
Artystka jest białoruską fotografką, obecnie mieszkającą we Wrocławiu.
Pracuje na styku fotografii dokumentalnej i artystycznej. W swoich projektach podejmuje
temat tożsamości-konstruktywnej pamięci, interakcji człowieka z rożnymi miejscami nimi
oraz kobiecych ról.
Jest absolwentką Petersburskiej Akademii Fotoreportażu „Fotografika”, Akademii Sztuk
Pięknych we Wrocławiu, a także stypendystką programu Gaude Polonia MKiDN. Jest
laureatką międzynarodowych konkursów fotograficznych TIFA, BIFA.
Jej prace były publikowane m.in.: w „Bird in Flight”, „Monovisions” i „Dodho”.
O projekcie:
„Locals" to projekt badający problem migracji ludności i pojęcia granic. Zazwyczaj granice
kojarzymy z procesami przemieszczania się człowieka, ale w rzeczywistości to często
granice "migrują" nad populacjami. Historia przedstawia nam niesamowite sytuacje. Po II
wojnie światowej zmieniły się przedwojenne granice Europy Środkowej i Wschodniej.
Około jedna trzecia ziem przedwojennej Polski została przyłączona do Związku
Radzieckiego, a w zamian otrzymała ziemie wcześniej wchodzących w skład państwa
niemieckiego.
W swoich fotograficznych projekcjach autorka zestawia i nakłada archiwalne obrazy z
terytoriów, które wcześniej uważano za jedną jedność, a obecnie znajdują się po różnych
stronach granicy, tworząc unikalną peryferyjną tożsamość „miejscowych".
Trauma, nostalgia i miłość – doświadczane przez ludzi w trakcie procesu poszukiwania
swojego nowego domu – znalazły z kolei symboliczny wyraz w formie patchworkowej
narzuty, obiektu fotograficznego.
Chociaż wydarzenia te zaszły wiele lat temu, kwestie przemieszczania się ludzi
i zdobywania poczucia przynależności do konkretnego miejsca – domu, stały się jeszcze
bardziej aktualne w zglobalizowanym i niestabilnym świecie.
Olena Morozova „Babcia”
o projekcie
Według danych WHO w 2017 roku na świecie było ponad 50 milionów osób z demencją. Autorka zaczęła zgłębiać problem tego schorzenia, gdy demencję zdiagnozowano u jej babci.
Olena Morozova urodziła się w 1978 roku w Kijowie (Ukraina). W 2002 roku ukończyła Kijowski Narodowy Pedagogiczny Uniwersytet im. Dragomanowa. Ale fotografią interesuje się od najmłodszych lat, a na pełny etat od 2015 roku.
Olena studiowała fotografię w szkołach prywatnych. Zajmuje się tematyką duchowości, relacji rodzinnych, seksualności, tożsamości płciowej, stereotypów, zaburzeń psychicznych. «Fotografia to moja pasja, styl życia, filozofia, sposób myślenia, widzenia, rozumienia otaczającego świata i mojego wewnętrznego świata, poszukiwanie moich przemyśleń, uczuć i emocji, samorozwoju i ruchu do przodu.» - mówi Olena.
Jej prace były prezentowane w Fińskim Muzeum Fotografii (2022), Copenhagen Photo Festival (2022), Odessa Photo Days (2021), Photo Kyiv Fair (2020, 2019), zostały opublikowane w International Artdoc Magazine, Conbini Art (Francja), FotoNostrum Magazyn (Hiszpania), Vogue (Włochy), Politiken (Dania), Liberation (Francja), EESTI NAINE (Estonia), zdobyły (Złoto, Srebro, Brąz) nagrody w międzynarodowych konkursach fotograficznych. Olena jest członkinią Ukraińskiej Organizacji Fotografii Kobiet i Platformy Fotograficznej Futures.
O projekcie:
Według danych WHO w 2017 roku na świecie było ponad 50 milionów osób z demencją. Co roku odnotowuje się 7,7 miliona nowych przypadków, a każdy z nich stanowi znaczne obciążenie dla rodzin i systemów opieki zdrowotnej. Demencja to nabyte zwyrodnienie mózgu charakteryzujące się trwałym zmniejszeniem aktywności poznawczej i utratą wcześniej nabytej wiedzy i umiejętności praktycznych. Od pierwszych objawów do ciężkich postaci chorzy wymagają opieki i wsparcia społecznego.
Zaczęłam zgłębiać problem demencji, gdy zdiagnozowano ją u mojej babci. Rozmawialiśmy o jej chorobie, aby nie straciła kontaktu z rzeczywistością. W proces ten włączyłam także moje dzieci, co było bardzo pomocne. Przebłyski jej złożonego i interesującego charakteru są jak perły, które zdobywa się poprzez ciężką pracę ciągłej komunikacji. Te drogie naszemu sercu chwile, kronika walki z "ciemnością" i wizje z minionego życia: wojskowe dzieciństwo, ciekawa młodość, praktyka lekarska w okrutnych, nieludzkich warunkach rosyjskiego interioru, stanowią istotę projektu, który stał się dla mnie czymś więcej niż tylko projektem. W pewnym momencie poczułem potrzebę sfotografowania jej w tych momentach, kiedy opowiada o swoich wizjach. Odnalazłem wyraźny związek między wspomnieniami, silnymi wrażeniami i lękami z przeszłości mojej babci a bolesnymi wizjami w teraźniejszości.
W tej walce nie ma szczęśliwego zakończenia, choroba zawsze wygrywa, a ten strach jest widoczny. Kiedy fantasmagorie łączą się z rzeczywistością, zawsze jest to przerażające, a jedyną rzeczą, która może pomóc, jest uwaga bliskich i bliskość.
Pasha Kritchko „Ludzie Białorusi”
o projekcie
Rok 2020 stał się prawdziwym wyzwaniem dla tożsamości narodowej Białorusinów. Pod wieloma względami, wybory prezydenckie z 9 sierpnia wpłynęły na zjednoczenie ludzi jako narodu.
W Białorusi był inżynierem budownictwa i fotografem komercyjnym. Przed majem 2020 roku fotografował głównie wesela, imprezy i rodziny podróżujące po Europie. Jego życie i karierę wywróciło do góry nogami przyłączenie się do zespołu Viktara Babaryki podczas wyborów prezydenckich na Białorusi, gdzie został fotografem-wolontariuszem.
Wykorzystał swoje doświadczenie fotograficzne i głos, aby pokazać rzeczywistą sytuację w swoim kraju, ponieważ media rządowe nie były zainteresowane pokazywaniem prawdy. Głównie z tego powodu, w sierpniu 2021 wyjechał z Białorusi, do której nie może wrócić ze względu na widmo karnych konsekwencji za działalność opozycyjną.
Pasha obecnie mieszka w Polsce, nadal rozwija się jako fotograf dokumentalny i porusza wokół białoruskich tematów.
O projekcie:
Rok 2020 stał się prawdziwym wyzwaniem dla tożsamości narodowej Białorusinów. Pod wieloma względami, wybory prezydenckie z 9 sierpnia, brak ich przejrzystości, ogromna liczba naruszeń, fałszerstw i przemocy ze strony sił bezpieczeństwa wobec pokojowych demonstrantów, którzy wyszli na ulice w całym kraju, nie zgadzając się z ich wynikiem, wpłynęły na zjednoczenie ludzi jako narodu.
Kobiety odegrały ogromną rolę w protestach. Niewykluczone, że powodem tego była solidarność z jedną z kandydatek, Swietłaną Tichanouską, gospodynią domową, która wzięła udział w kampanii zamiast męża (został zatrzymany i nadal przebywa w areszcie śledczym) oraz innymi liderkami Zjednoczonej Opozycji: Marią Kolesnikovą i Veroniką Tsepkalo.
Symbolem protestów stała się historyczna biało-czerwono-biała flaga.
W protestach uczestniczyły absolutnie wszystkie warstwy społeczeństwa: studenci i emeryci, mężczyźni i kobiety, inteligencja i klasa robotnicza, a nawet dzieci w szkołach.
Ciągła przemoc, tłumienie wieców, łamanie praw i wolności obywateli doprowadziło do jeszcze większego nasilenia nastrojów protestacyjnych, ale nie radykalizacji, i bardziej inteligentnych form protestów w celu uniknięcia zatrzymań i brutalności władzy.
Więzy horyzontalne w społeczeństwie dramatycznie wzrosły. Różne środowiska i fundusze zaczęły wspierać zatrzymanych i ofiary działań władz, tworzyć stowarzyszenia niezależnych związków zawodowych i środowisk sportowców, stowarzyszenia sąsiedzkie na dziedzińcu czy powiatowych pogawędkach, w celu dalszej koordynacji i wzajemnej pomocy między sobą.
Większość liderów opozycji, działaczy i po prostu prostych ludzi, którzy brali udział w protestach, została zatrzymana lub zmuszona do opuszczenia kraju.
Wiele osób znalazło się w trudnej sytuacji, straciło domy i nie może wrócić do Białorisu. Mimo to ludzie nadal są razem, a aktywny proces formowania się Białorusinów jako narodu odbywa się częściowo poza jego granicami geograficznymi: diaspora na całym świecie staje się silniejsza, powstają różne stowarzyszenia obywatelskie, otwierają się szkoły tradycji białoruskich, rozwija się sektor technologiczny, otwierają się miejsca atrakcji i rekreacji dla Białorusinów, odbywa się wiele wydarzeń kulturalnych, media nadal pracują z zagranicy, ludzie nadal zgłaszają się na wolontariat i pomagają nowym Białorusinom, którzy wyjechali i nie tylko, wolontariusze jadą dalej walczyć po stronie Ukrainy wielu Białorusinów żyje z chęcią jak najszybszego powrotu do Białorusi.
Karolina Jonderko „Transformacje”
o projekcie
Podczas swojej wizyty w 2008 roku w Kopalni Ignacy Karolina Jonderko zrobiła zdjęcia inscenizowane i dokumentacyjne, dzięki czemu będziemy mogli zobaczyć we wrześniu transformację, jaką Kopalnia przeszła przez te kilkanaście lat i jaką fotograficzną transformację przeszła autorka.
slideshow indywidualny, prezentowany przez cały wrzesień w budynku Sprężarkowni na terenie Zabytkowej Kopalni Ignacy
O autorze:
Karolina Jonderko – laureatka World Press Photo 2021. Członkini agencji Napo Images, absolwentka fotografii na wydziale operatorskim w Szkole Filmowej w Łodzi. Swoje działania fotograficzne koncentruje na długoterminowych projektach. Większość z nich dotyka zjawiska straty i wiążących się z nią następstw. Wychodząc od własnych doświadczeń, autorka rozszerza perspektywę o innych ludzi zmagających się z problemem utraty – najbliższych, miejsca, tożsamości, zdrowia. W swojej pracy przykłada niezwykłą wagę do zbudowania osobistej więzi z bohaterami oraz zrozumienia ich sytuacji.
O projekcie:
To był rok 2008. W lutym zmarła moja mama. W październiku zabrałam mojego tatę do ruin kopalni Ignacy. Ubrałam go w granatowy płaszcz po mamie który nosiła tylko na specjalne okazje. Pamiętam, że tymi zdjęciami chciałam pokazać moje wnętrze, a raczej to co z niego zostało. Ruiny. To były moje początki w odkrywaniu fotografii i używaniu jej jako formy autoterapii. Gdy dowiedziałam się, że tegoroczna edycja Rybnik Foto Festivalu odbędzie się w odnowionej kopalni Ignacy… zaniemówiłam. Jest w tym coś magicznego. Moje życie powstało z ruin tak jak kopalnia Ignacy została odratowana i przekształcona w piękny nowoczesny budynek.
Podczas mojej wizyty w 2008 roku robiłam też dużo zdjęć dokumentacyjnych tego co zostało w kopalni. Będziecie mogli na nich zobaczyć transformację jaką przeszła przez te kilkanaście lat i jaką fotograficzną transformację przeszłam i ja.
Katarzyna Piechowicz „Seniorzy”
o projekcie
Projekt „Seniorzy” to przede wszystkim wskazanie na konkretny problem osób
starszych. To zwrócenie na nich uwagi, aby stali się bardziej widoczni.
Niezależna fotografka dokumentalna mieszkająca na Śląsku.
W swojej pracy skupia się przede wszystkim na długoterminowych projektach związanych z
osobami i społecznościami doświadczającymi wykluczenia.
Jej projekt „Seniorzy” poświęcony samotności osób starszych zdobył uznanie w
najważniejszych konkursach fotoreportażu w Polsce, trafiając do finały Nagrody im.
Krzysztofa Millera za Odwagę Patrzenia w 2019 roku i zdobycie I nagrody w kategorii Życie
codzienne Grand Press Photo 2020.
Nadal zgłębia tematykę wykluczenia i dyskryminacji, angażując się w lokalne często
niedostrzegane i niedoceniane grupy społeczne i środowiska.
Mocno wierzy, że fotografia jest sposobem na to, by usłyszeć głos osób pokrzywdzonych czy
wykluczonych społecznie.
O projekcie:
Fotografuję codzienność seniorów w domu opieki we wszystkich momentach dnia, w
ciągu całego roku. Z tego procesu wyłonił się jeden, przewodni stan, który praktycznie
nieustannie im towarzyszy .
Samotność, jest dominującym problemem seniorów.
U osób starszych poczucie osamotnienia może zwiększać ryzyko przedwczesnej śmierci o
14 proc. W związku z nią zwiększa się ryzyko depresji , pogarszają się funkcje poznawcze -
pojawiają się objawy podobne do otępiennych. Wiele osób po 80. czy 90. roku życia nie ma
już swoich przyjaciół ani wielu członków rodziny.
Tracą sens życia. Nie wychodzą na zewnątrz, nie mają z kim porozmawiać, ani do kogo
zadzwonić. Doskwiera apatia, brak apetytu, strach o zdrowie, o sprawność i samodzielność.
Koniec życia zawodowego, poczucie bycia niepotrzebnym.
Wystawa „Seniorzy” to przede wszystkim wskazanie na konkretny problem osób
starszych. To zwrócenie na nich uwagi, aby stali się bardziej widoczni.
Na utratę bliskich czy problemy zdrowotne nie mamy wpływu,
ale czy poczuciu osamotnienia nie możemy przeciwdziałać?
Bartek Warzecha „Rdza”
o projekcie
Takiej Krety nikt nam dotąd nie pokazał. Największa grecka wyspa, nazywana małym
kontynentem, zyskuje nowe, nieoczywiste oblicze.
Fotograf, absolwent Wydziału Aktorskiego Akademii
Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Pochodzi
z Białegostoku. Autor sesji promocyjnych oraz zdjęć do plakat w teatralnych.
Sfotografował ponad 450 spektakli w teatrach dramatycznych i lalkowych.
Wsp łpracuje z najważniejszymi instytucjami kultury w Polsce. Laureat
Międzynarodowego Festiwalu Fotografii Młodych w Jarosławiu (2012) oraz
konkursu dla debiutujących fotograf w DEBUTS 2014, organizowanego przez
„doc! Photo Magazine” (2014). Absolwent rocznego Programu Mentorskiego
Sputnik Photos, zakończonego wydaniem zbiorowego albumu No 3. W 2016
roku wyr żniony nagrodą KTR Klubu Tw rc w Reklamy w kategorii „projekt
artystyczny” oraz nominacją w kategorii „kultura i sztuka”. W tym samym roku
w Baku, w Azerbejdżanie – w ramach Festiwalu Młodej Polskiej Fotografii –
odbyła się plenerowa wystawa jego zdję ćź cyklu Monumentalne. W 2017 roku
został laureatem drugiej edycji Konkursu Fotografii Teatralnej,
organizowanego przez Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego; jest też finalistą
pierwszej i trzeciej edycji tego konkursu.
Autor trzech wystaw indywidualnych: Pierwsza generalna (Galeria im.
Sleńdzińskich, Białystok 2018), IN/OUT (Teatr Collegium Nobilium,
Warszawa 2019) oraz Rdza (Galeria Kordegarda, Warszawa 2020).
Jest autorem teledysk w do utwor w Będzie gorzej Misi Furtak oraz Sun Hani
Rani. Za ten ostatni został nominowany do nagrody PL Music Video Awards
2019 w kategorii „Extra”. W 2019 roku został laureatem programu
stypendialnego MKiDN „Młoda Polska”. Jego prace znajdują się w kolekcji
białostockiej Galerii im. Sleńdzińskich.
28 czerwca 2021 odbędzie się premiera jego dwujęzycznego artbooka
Przedstawienia | Performances, kt ry został wydany nakładem Wydawnictwa
Instytutu Teatralnego im. Z. Raszewskiego w Warszawie.
Jego fotografie były publikowane m.in. w: Neue Zürcher Zeitung,
Interior Design, View, Mark Magazine, Harper’s Bazaar, Cosmopolitan,
Digital Camera Polska, Teatr, Wysokie Obcasy, Newsweek, Tygodnik
Powszechny, Polityka, Przekr j, Gazeta Wyborcza, Polska The Times.
O projekcie:
RDZA Dionisios Sturis
Takiej Krety nikt nam dotąd nie pokazał. Największa grecka wyspa, nazywana małym
kontynentem, zyskuje nowe, nieoczywiste oblicze. Zamiast błękitu i bieli – brązy,
szarości i wyblakły r ż. Zamiast g r, wąwoz w, gaj w oliwnych, morza i złotych
piask w - beton, plastik, rdza i pleśń. Zamiast hałaśliwej i radosnej krzątaniny
masowego turysty – cisza i powolny rozpad. Zamiast obietnicy wyspy – wyspa
prawdziwa i ciasne, klaustrofobiczne fragmenty jej niezbyt przyjemnych miast.
Na zdjęciach Bartka Warzechy trwa „posezon” – dziwna, kr tka pora roku. Światło
nie jest już letnie, ciepłe, wakacyjne - nie razi, jest zamglone, niemal złowr żbne,
wczesnojesienne. Turyści wyjechali, miejscowi pewnie odpoczywają. Nie ma komu
uprzątnąć przejrzałych, gorzkich pomarańczy, kt re zachwycały ledwie kilka tygodni
wcześniej, a teraz rozgniecione i gnijące leżą pod przydrożnymi drzewami.
„Posezonowy” fotograf – uważny i czuły - nie szuka oczywistości: ruin starożytnych
pałac w, weneckich fortyfikacji, tureckich minaret w. Od skomplikowanej i krwawej
kreteńskiej historii woli teraźniejszość i zapowiedź przyszłości. Jego obrazy są
przestrogą: r ż na budynkach będzie coraz bledszy, rdza hodowana na słonawej
morskiej bryzie koniec końc w przebije się przez opatrunki z folii, rozleje się jeszcze
szerzej, głębiej i dalej. Czy to natura – gotowa walczyć z metalem i betonem - pr buje
zabrać człowiekowi co jej?
Jesienna wyspa liże rany. Jak co roku, jak co sezon, jak od stuleci...
Kretę u schyłku XIX wieku, walczącą z osmańskim okupantem, opisywał Kreteńczyk
z urodzenia Nikos Kazandzakis: „Pogmatwana, krnąbrna, nieugięta była ta ziemia;
nawet przez chwilę nie pozwala ci odnaleźć komfortu, wytchnienia [...]. Kreta ma
w sobie coś nieludzkiego; nie jesteś w stanie pojąć, czy kocha swoje dzieci czy ich
nienawidzi”.
„Chłoszcze je do krwi” – dodawał słynny pisarz.*
To z tego okresu i z p źniejszych licznych wojen pochodzi broń, jaką do dziś dumni
i porywczy Kreteńczycy ukrywają w domowych szafach i skrzyniach. Strzelają z niej
w powietrze na wiwat, gdy rodzi się dziecko, na okoliczność ślub w i podczas
pogrzeb w, ale nierzadko - w ramach wendetty – celują z niej też do siebie nawzajem.
Gdy chybią, obrywają ściany. Ale i ze śladami po kulach rdza radzi sobie bez
problemu.
Kreta Bartka Warzechy jest chwilowo mniej dzika, bardziej okiełznana, wręcz
wymęczona. Zaspana. Zadziwia i niepokoi, kł ci się ze wspomnieniami bywalc w
i wyobrażeniami. Ta jej „posezonowa” odsłona, choć oniryczna, jest jednocześnie
boleśnie realna.
* cytaty z powieści Nikosa Kazandzakisa Kapetan Michał w tłumaczeniu Michała
Bzinkowskiego
Joanna Mrówka „Broniszów, z dala od stolicy”
o projekcie
Codzienne życie mieszkańców, dla których „przyzwyczajenie jest siłą sprawczą wszystkiego.
Joanna Mrówka pracuje jako starszy wykładowca w Katedrze Matematyki na
Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie.
Laureatka min. Wielkiego Konkursu Fotograficznego National Geographic, Grand
Press Photo, BZ WBK Press Foto (Zdjęcie Roku 2016), Leica Street Photo i Lens
Culture Street Award.
Współpracuje z Agencją Fotografów Forum.
O projekcie:
Broniszów, mała popegeerowska wieś w województwie lubuskim.
Nie każdego dnia kursuje tu autobus publiczny.
Cegielnia stanowiąca główne miejsce pracy mieszkańców wsi została zamknięta
wiele lat temu. Zlikwidowano też szkołę.
"Tato czasami wyjeżdża za granicę."
Dorywcze prace pozwalają zrobić remont „tego co jest”.
Jedyne co pozostało mieszkańcom, to ziemia, ale mało kto ją uprawia, warzywa
kupuje się w sklepie.
Codzienne życie mieszkańców, dla których „przyzwyczajenie jest siłą sprawczą
wszystkiego”.
Tytus Grodzicki „Deglet Nour”
o projekcie
Algieria pozostaje nieodkryta, co czyni ją cenną i mityczną jednocześnie, podobną do
kamienia filozoficznego. To muza nieuchwytna zarówno dla swoich dzieci, jak i
cudzoziemców.
urodził się w Poznaniu w 1972, absolwent Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu (1995),
prowadzi swoją firmę w branży doradczo-budowlanej. Interesuje się fotografią
dokumentalną, uliczną i podróżniczą. Mieszka i pracuje w Poznaniu (Polska)
członek ZPAF Okręg Wielkopolski
członek Stowarzyszenia Fotspot
książki / books:
2018 Deglet Nour, BUP&TG
publikacje / published:
2020 Leica Fotografie International online Blog
2020 Leica Fotografie International (LFI Magazine) No.4/2020 2016 DEBUTS Book (edition
2016) 2014 Vieworld No.9/2014 2014 Magazyn Pokochaj Fotografie
No.17/2014 2013/08,09 Leica Fotografie International (LFI Magazine) No.6/2013 2013/08
DOC! Photo Magazine No.14 LFI Master Shots Gallery
wystawy / exhibitions:
2020 wystawa zbiorowa Narratives from Algeria / group exhibition Narratives from Algeria,
Photoforum Pasquart, Bienne, Switzerland
2020 wystawa zbiorowa Przepływ Informacji / group exhibition Flow of Information,
Spichlerz Sztuki / Granary of Art, Wejherowo, Poland
2020 wystawa Deglet Nour / solo exhibition, Sila fotografii, Nowohuckie Centrum Kultury,
Krakow, Poland
2019 wystawa pokonkursowa Wielkopolska Press Photo 2019 / post-competition group
exhibition Wielkopolska Press Photo 2019, WBPiCAK, Poznan, Poland
2019 wystawa zbiorowa Być Może Tak Było / group exhibition Być Może Tak Było, Stary
Ratusz, Miejski Ośrodek Kultury w Gnieźnie+ZPAF Okręg Wlkp, Gniezno-Warszawa-Katowice-
Poznan, Poland
2019 wystawa Deglet Nour / solo exhibition, Opolski Festiwal Fotografii, Opole, Poland
2019 wystawa Deglet Nour / solo exhibition, Centrala, Poznan, Poland
2019-2018 wystawa zbiorowa Siła Wspólpracy / group exhibition Power of Cooperation,
Miejski Ośrodek Kultury w Gnieźnie+ZPAF Okręg Wlkp, Gniezno-Nowy Tomysl-Pila-Poznan,
Poland 2018 wystawa zbiorowa Wrzechświat Wejherowo / group exhibition Wejherowo
Universe, Spichlerz Sztuki / Granary of Art, Wejherowo, Poland
2017 wystawa pokonkursowa Wielkopolska Press Photo 2017 / post-competition group
exhibition Wielkopolska Press Photo 2017, WBPiCAK, Poznan, Poland (katalog / catalog)
2016 wystawa zbiorowa DEBUTS’2016 / group exhibition DEBUTS’2016, doc!Photo Magazin,
Poland
2016 wystawa zbiorowa Kmiejsce2 / group exhibition Kmiejsce2, Fotspot, Poznan, Poland
2016 wystawa pokonkursowa Moja Wielkopolska 2016 / post-competition group exhibition
‚Moja Wielkopolska’ edition 2016, WBPiCAK, Poznan, Poland (katalog / catalog)
2015 wystawa pokonkursowa Wielkopolska Press Photo 2015 / post-competition group
exhibition Wielkopolska Press Photo 2015, WBPiCAK, Poznan, Poland (katalog / catalog)
2014 wystawa zbiorowa Punkt Wyjścia / group exhibition The Starting Point, Spichlerz Sztuki
/ Granary of Art, Wejherowo, Poland
2013 wystawa zbiorowa Człowiek i budowle / group exhibition Man&Constructions,
Spichlerz Sztuki / Granary of Art, Wejherowo, Poland
osiągnięcia / awards:
2019 wyróżnienie za zestaw, poznańscy archeolodzy w sudanie’ w kategorii człowiek i jego
pasje w konkursie Wielkopolska Press Photo 2019
2019 finalista projekt Deglet Nour, MAGHREB PHOTOGRAPHY AWARDS, MPA’2019
2019 laureat projekt Deglet Nour, MÉDAILLE D'OR w podkategorii Ludzie zestawy pozostałe,
MAGHREB PHOTOGRAPHY AWARDS, MPA’2019 2017 laureat nagrody specjalnej
przewodniczącej jury, zdjęcie pojedyncze w kategorii wydarzenie, w konkursie Wielkopolska
Press Photo 2017
2016 laureat DEBUTS’2016 2015 wyróżnienie za zestaw ‚wiara’ w kategorii wydarzenie, w
konkursie Wielkopolska Press Photo 2015
2015 laureat 5.Leica Street Photo, Leica Poland
2013 Mark of Excellence, Cat Photo Competition 1/2013, I-Shot-It
1992 wyróżnienie w konkursie zdjęcie roku 1991, Miesięcznik Foto, No.3/92
O projekcie:
Algieria pozostaje nieodkryta, co czyni ją cenną i mityczną jednocześnie, podobną do
kamienia filozoficznego. To muza nieuchwytna zarówno dla swoich dzieci, jak i
cudzoziemców. Nikt nie może oprzeć się jej urokowi. Aby do niej dotrzeć, trzeba wykazać
się pokorą Ten, kto patrzy na nią z góry, straci ją z pola widzenia. Zobaczy tylko własną
pychę.
Yasmina Khadra, fragment z eseju do książki „Deglet Nour”
Tytus Grodzicki po raz pierwszy pojechał do Algierii jako nastoletni chłopiec. Spędził tam
ponad rok. Wspomnienia i opowieści z tego czasu towarzyszyły mu w dorosłym życiu.
Fotografie pojawiły się _nieco później. Tytus Grodzicki wrócił do Algierii po 30 latach, by
odszukać znajome miejsca i bliskich ludzi, ale też spojrzeć na Algierię okiem
dokumentalisty. „Deglet Nour” oznacza najdoskonalsze daktyle, a dosłownie „palec
światłości”. To światło prowadzi fotografa i prowadzi przez fotografie. Dzięki niemu powstała
opowieść z kraju, o którym większość z nas nic nie wie. Odnajdujemy codzienność bez
zbędnych emocji i absorbujących odbiorcę wydarzeń. Autor jest blisko, kadruje lekko z dołu,
pozostając niewidocznym dla fotografowanych. Dostrzega bohaterów bez imienia: chłopców
grających w piłkę, przytulających się mężczyzn, dyskusje na targu czy parę spędzającą
wspólnie czas, ale też kobiety, których obraz wymyka się stereotypom. Tytus Grodzicki
nie patrzy na Algierię z góry. Przygląda się jej uważnie, przywołując znajome krajobrazy i
sytuacje. Cierpliwie i z dystansem śledzi współczesny świat, dając przedsmak nieodkrytej
Algierii.
Monika Szewczyk-Wittek, Filip Ćwik
Joanna Szpak-Ostachowska „Miasteczko”
o projekcie
Cykl „Miasteczko” przedstawia pożydowską przestrzeń w polskich niedużych miastach. Jest
próbą jej odczytania. Pokazuje to, co powtarzalne i jednocześnie przezroczyste w polskim
krajobrazie.
(1976), fotografka, aktywistka, animatorka. Absolwentka
polonistyki i animacji kultury Uniwersytetu Warszawskiego.Ukończyła Program Mentorski
Sputnik Photos (2019/2020). Uczestniczka kolektywu Enough Photos.Autorka książki
fotograficznej Chwasty. Książka otrzymała wyróżnienie w konkursie Fotograficzna Publikacja
Roku 2020.Laureatka sekcji ShowOFF Miesiąca Fotografii w Krakowie (2020).Jej prace
prezentowano w Galerii Miejskiej „Ratusz” w Zamościu (2021), na Photo Art Festival
w Bielsku-Białej (2019) i w ramach akcji „Wystaw się w CSW” (CSW Toruń, 2015).Laureatka
konkursu IGPOTY (2017) oraz „Miejsca codzienności” Galerii Arsenał i Ostrov (2019).
Publikuje w prasie (Warsaw Insider, Ładne Bebe, Vege, Szeroki Kadr).Fotografuje przestrzeń
miejską oraz rośliny, bliski jej jest antropologiczny aspekt wizualności. Mieszka w Warszawie.
O projekcie:
Cykl „Miasteczko” przedstawia pożydowską przestrzeń w polskich niedużych miastach. Jest
próbą jej odczytania. Pokazuje to, co powtarzalne i jednocześnie przezroczyste w polskim
krajobrazie.
Po żydowskich mieszkańcach Polski pozostało dziś ponad 300 synagog, 1200 cmentarzy, setki
tysięcy domów, sklepów i zakładów. W dawnych bożnicach są sklepy, biblioteki, urzędy,
szkoły, domy mieszkalne. Na cmentarzach parki, dworce autobusowe, centra handlowe.
Żydowskie domy i miejsca pracy są dla nas niewidoczne. Nic o nich nie wiemy, choć z nich
korzystamy. Z murów, dobytku, ziemi, infrastruktury.
Ta przestrzeń nas kształtuje i choć nie da się jej zmienić w muzeum, to często tylko ona
pozostaje widocznym śladem po nieobecnych sąsiadach. Bezpośredni z nią kontakt może
wyzwalać osobiste emocje, poza narracjami narzucanymi.
Wszystkie zdjęcia zostały wykonane w 2018 – 2020 roku na obszarze dawnych gett w
polskich miasteczkach na terenie Generalnego Gubernatorstwa, obejmującego dzisiejsze
województwa: mazowieckie, świętokrzyskie, lubelskie, małopolskie i podlaskie. W trakcie
akcji „Reinhardt”, trwającej na tych terenach i w Okręgu Białostockim od połowy marca 1942
do października 1943 roku, zamordowano blisko dwa miliony Żydów, którzy zginęli w czasie
rozstrzeliwań, pacyfikacji, deportacji oraz w komorach gazowych obozów zagłady.
Michał Zieliński „Erozja”
o projekcie
Konflikt zbrojny w Syrii widziany obiektywem reportera wojennego. Opowieść o życiu
ludzi w czasie wojny, która zdaniem autora, jest zawsze przegrana. Kawałek historii świata,
gdzie walki zbrojne stanowią powszedniość zwykłych ludzi.
(ur. 1989 w Krakowie) – dziennikarz i fotograf. Zajmuje się problematyką
społeczną Bliskiego Wschodu i Afryki. Relacjonował konflikty zbrojne w Palestynie, na
Ukrainie, w Syrii oraz w Iraku. Jego prace były publikowane w takich czasopismach jak
Tygodnik Powszechny, Wirtualna Polska, Wysokie Obcasy, Przekrój, National Geographic
Polska oraz Polska Zbrojna. Autor wystaw „Konflikt Wewnętrzny” (2016), „Kwiat Ar-Rakki”
(2017) i „Erozja” (2020). Na codzień wykładowca fotoreportażu w krakowskim oddziale
Akademii Fotografii.
O projekcie:
Tło: Konflikt zbrojny w Syrii widziany obiektywem reportera wojennego. Opowieść o życiu
ludzi w czasie wojny, która zdaniem autora, jest zawsze przegrana. Kawałek historii świata,
gdzie walki zbrojne stanowią powszedniość zwykłych ludzi.
Michał Zieliński patrzy na człowieka żyjącego w sytuacji skrajnego zagrożenia w przestrzeni
dotkniętej nieodwracalną erozją społeczną i krajobrazową. Człowieka, który pomimo
wszystko, gdzie tylko można, przywraca zwykłą codzienność w miejscach zdegradowanych
przez działania wojenne.
Od autora: W tym roku minęła dekada od wybuchu wojny w Syrii. Dziesięć lat walk
kosztowało życie przynajmniej 500 tysięcy ludzi, a ponad 13 milionów Syryjczyków musiało
uciekać ze swoich domów. Drugie tyle potrzebuje natychmiastowej pomocy. Brakuje
jedzenia, wody, lekarstw.
Te statystyki nie oddają rzeczywistości. Wojna zostawia trwały ślad w każdym, kto jej
doświadcza. Czasem oddziaływuje na niego gwałtownie, w ciągu jednej chwili rujnując
dotychczasowe życie. Czasem wkrada się niepostrzeżenie, zagnieżdża i daje o sobie znać
dopiero po wielu latach. W obu przypadkach efekt jest jednak taki sam. Załamanie, lęk,
depresja. Erozja.
W fotografii wojennej zawsze najbardziej interesowało mnie, jak człowiek adaptuje się do
tak skrajnie trudnego środowiska. Jak normalizuje abstrakcyjną rzeczywistość oraz jakich
emocji doświadcza. Podczas swoich wyjazdów do Syrii poznałem wielu bojowników i cywili -
matek i ojców, synów i córek. Ludzi. Chcąc przeżyć, każdy z nich musiał zaadoptować się do
wojennej codzienności.
Paulina Skonieczna „Cisza”
o projekcie
„Cisza” to projekt osobisty, będący próbą wydobycia z siebie głosu dziecka, które dorastało w
domu wypełnionym strachem, przemocą psychiczną i fizyczną.
Rocznik 1989, mieszka w Warszawie. Fotografuje od 2016 roku. W jej
twórczości obecny jest człowiek oraz jego emocje. Aktualnie pracuje nad projektami
osobistymi, w których porusza tematy przemocy, samoakceptacji i dojrzałości.
O projekcie:
„Cisza” to projekt osobisty, będący próbą wydobycia z siebie głosu dziecka, które dorastało w
domu wypełnionym strachem, przemocą psychiczną i fizyczną.
Bart Krężołek „I wish the Sun would never rise again”
o projekcie
„I wish the Sun would never rise again”
Zachód słońca to moment w ciągu dnia o wielu znaczeniach i silnej
obecności w kulturze wizualnej od wieków.
Bart Krężołek „I wish the Sun would never rise again”
O autorze:
Bart Krezolek [Bartłomiej Krężołek] (ur. 1977 mieszka w Krakowie) – studiował finanse
przedsiębiorstw na uniwersytetach w Polsce i Wielkiej Brytanii. Obecnie studiuje na
Instytucie Twórczej Fotografii Uniwersytetu Śląskiego w Opawie w Republice Czeskiej.
Realizuje się artystycznie przede wszystkim w fotografii, choć eksploruje także inne formy
sztuk wizualnych. Wystawiał między innymi podczas Noorderlicht w Holandii, Miesiąca
Fotografii w Krakowie oraz Rydze.
O projekcie:
„I wish the Sun would never rise again”
Zachód słońca to moment w ciągu dnia o wielu znaczeniach i silnej
obecności w kulturze wizualnej od wieków. Amatorskie zdjęcia
zachodu słońca były dla mnie pretekstem do pochylenia się nad tym
momentem, w którym nostalgia za tym co mięło i obawa przed tym co
nastąpi mieszają się. W tym projekcie, pracuję z założeniem, że obraz
zachodu słońca jest z natury kiczem i banałem. Dlatego stworzyłem
fotomontaże, w których rolę słońca odgrywa „kalafior ze smażoną
bułką tartą”, aby podkreślić wagę kiczu w tej scenie. Mieszam emocje
nostalgii, smutku i poczucia nieuchronnego końca wszystkiego. Słońce
potraktowałem dosłownie jako kulę termojądrowego wybuchu, której
skala jest nienaturalnie duża i pochłonie wszystko co napotka.
Moim zamiarem jest wywołanie u oglądającego napięcia między
kiczowatym, pocztówkowym, słodko-gorzkim obrazem słońca
a nieokreślonym poczuciem dyskomfortu.
Edyta Jabłońska „Ul. Dom. Wspólnota”
o projekcie
Projekt stanowi podróż wizualną oraz emocjonalną do przeszłości. Dotyczy
relacji z nieżyjącym Tatą pszczelarzem uzależnionym od alkoholu.
Absolwentka Animacji społeczno- kulturowej na Uniwersytecie
Jagiellońskim oraz Edukacji artystycznej w zakresie sztuk plastycznych, a także absolwentka
Sztuki rejestracji obrazu: fotografii na UAP w Poznaniu. Finalistka i laureatka konkurs w:
Tiff Festival, Projekt Przetwórnia, M ł o d e W i l k i , Debuts, Najlepsza Publikacja Roku
2018, Talent Roku 2019 Zin Call, Najlepszy Autoportret w BWA we Wrocławiu. Od 6 lat
należy do Stowarzyszenia Fotograficznego FotoBzik. W 2021 roku uznana przez Joannę
Kinowską jako najciekawszy debiut i wschodzący talent wśród 25 kobiet w Polsce. Autorka
dwutomowej publikacji Shadows I, Shadows II, która znalazła się wśród Najlepszych
Fotograficznych Publikacji Roku 2019.
O projekcie:
Projekt stanowi podróż wizualną oraz emocjonalną do przeszłości. Dotyczy
relacji z nieżyjącym Tatą pszczelarzem uzależnionym od alkoholu. Praca porusza zagadnienia
związane z przeżywaniem traum, uśpionych emocji, a także jest symbolem narodzin
kobiecości, odwagi, siły oraz przyzwolenia na odczuwanie złości, bezsilności. Projekt oddaje
cześć Rodzicom oraz ich miłości wobec mnie.
Michał Konrad „Koniunkcja”
o projekcie
Projekt nawiązuje do astronomicznego zjawiska, które można było
zaobserwować w najdłuższą noc roku, 21 grudnia doszło do tzw. Wielkiej Koniunkcji Jowisza i
Saturna w znaku Wodnika.
Michał Konrad (właściwie Michał Smuda), polski fotograf konceptualny i
dokumentalny obecnie zamieszkały w Wodzislawiu Śląskim. Samouk i wolny
strzelec, urodzony w 1983 roku. Od najmłodszych lat zainteresowany
sztukami wizualnymi. Swoja wizję przekazuje za pomocą aparatu
fotograficznego. Jego fotografie balansują na granicy snu i rzeczywistości,
często przybierając surrealistyczny charakter.
Od 2016 roku wykonuje
Autoportrety, które stanowią jego emocjonalny stosunek do otaczającego
Świata. Michał konrad w swojej fotografii poszukuje i odkrywa nowe metody
Przekazu obrazu wizualnego. W założeniu jego fotografie mają wywierać silny
wpływ na wyobraźnię. W 2017 roku został wybrany w projekcie debiutów.
Najbardziej utalentowanych polskich wschodzących fotografów (według
Projektu Debuts i Doc magazynu). Jego fotografie nagradzane były na licznych
Prestiżowych konkursach. Ma na swoim koncie wystawy zbiorowe i
Indywidualne, jak również liczne publikacje w magazynach fotograficznych
Polskich i zagranicznych.
O projekcie:
Po 290 002,306 dniach nastąpiła kolejna Wielka Koniunkcja planet. 21 grudnia 2020 roku
Jowisz połączył się z Saturnem. Ostatecznie aktywowała się Era Wodnika, narodził się
nowy świat. Projekt nawiązuje do astronomicznego zjawiska, które można było
zaobserwować w najdłuższą noc roku, 21 grudnia doszło do tzw. Wielkiej Koniunkcji Jowisza i
Saturna w znaku Wodnika. Oznacza to, że planety ustawiły się prawie w jednej linii z Ziemią,
tworząc wspólny jasny punkt. Ostatnio zjawisko w tej konstelacji było widoczne 1226 roku.
Kiedy to Czyngis – chan podbijał świat, a Konrad Mazowiecki sprowadził Krzyżaków do Polski.
Według Johannesa Keplera XVI wiecznego astronoma, Wielka Koniunkcja z 6 r. p.n.e.
tworzyła tzw. Gwiazdę Betlejemską. Gwiazda rozświetlała niebo, wskazując drogę trzem
mędrcom idącym do Betlejem podczas narodzin Chrystusa. Koniunkcja planet, która odbyła
się w grudniu 2020 roku zwiastuje nadejście nowej epoki astrologicznej. Świat po ok. 2150
letniej dominacji Ery Ryb, właśnie wchodzi w strefę panowania Ery Wodnika. Wielkie
Koniunkcje, które występowały przez ostatnie setki i tysiące lat zawsze znajdowały swoje
odzwierciedlenie w wydarzeniach w Polsce i na świecie. Wydarzeniach, które miały ogromny
wpływ na funkcjonowanie świata. Projekt „Koniunkcja” jest poetycką interpretacją przejścia
z kończącej się Ery Ryb do całkiem nowej nieznanej Ery Wodnika poprzedzonej bardzo rzadką
występującą co ok. 800 lat konstelacją planet. Projekt nie jest naukowym udowodnieniem,
że coś musi się zdarzyć, odnosi się bardziej do intuicji i wyobrażeń, że świat ulega zmianie.
Projekt wprowadza w klimat tajemniczości, a nawet grozy, emocji które towarzyszą wejściu
w nową nieznana otchłań świata. Forma dyptyków niczym dwie różne planety, po połączeniu
zwiększają swoją siłę oddziaływania. Dyptyki mają na celu zwiększyć siłę odbioru,
pozostawiając szerokie pole do interpretacji. W większości fotografii projekt był realizowany
w nocy, mocne światło widoczne na zdjęciach utrwalone zostało za pomocą latarek, lamp
błyskowych i świateł samochodów. Miejscem realizacji projektu były prowincjonalne
przestrzenie, nic nieznaczące i zapomniane, w których o istnieniu człowieka świadczą jedynie
rozległe linie energetyczne.
Małgorzata Mikołajczyk „Ono”
o projekcie
W covidowy czas, zgodnie z zaleceniami, unikałam kontaktów z innymi ludźmi. Ale
nie przestałam fotografować. Znalazłam temat: ONO.
(ur. 1958 r. w Zduńskiej Woli)
Z wykształcenia fizyczka (Uniwersytet Łódzki, 1983 r.), z zawodu fotografka prasowa, w
latach 2001-2017 wykładowczyni w Warszawskiej Szkole Fotografii i Grafiki Użytkowej.
Ukończyła Studia Podyplomowe z Fotografii i Informacji Obrazowej w Uniwersytecie
Warszawskim (1989 r.)
W latach 90. pisała i redagowała pisma branżowe Foto i Foto-Kurier. Dziś współprowadzi
bloga: www.pisanieofotografi.pl
Początkowo, w latach 90-tych, jej pasją był krajobraz, więc nagrody na Biennale Fotografii
Górskiej w Jeleniej Górze i Biennale Krajobrazu Polskiego w Kielcach były naturalną
konsekwencją jej poszukiwań.
Stopniowo próbowała innych dziedzin fotografii. Uczestnictwo w warsztatach fotografii
dokumentalnej Mary Ellen Mark na Uniwersytecie w Goeteborgu zaowocowało cyklem
zdjęć Podwórka., który jest jest nadal otwarty. Próbuje też sił w filmie dokumentalnym.
Na emeryturze, fotografuje już tylko dla przyjemności. Z różnych dziedzin fotografii jej
ulubioną jest obecnie abstrakcja.
Ciągle eksperymentuje z formą. Znajduje własne pejzaże w
miejscach zupełnie nieoczekiwanych. Szuka raczej skojarzeń i wrażeń niż perfekcyjnego
odwzorowania rzeczywistości. Prezentowana wystawa fotografii ONO obejmuje zdjęcia
uzbierane w ciągu ostatnich 2 lat i odpowiedzią na samotność w lockdownie. Są te zdjęcia
pomostem między światem realnym a czystą abstrakcją. Wykorzystuje znane zjawisko w
psychologii widzenia, zwane praidolią - mózg kojarzy obrazy z tymi które zna.
O projekcie:
W covidowy czas, zgodnie z zaleceniami, unikałam kontaktów z innymi ludźmi. Ale
nie przestałam fotografować. Znalazłam temat: ONO.
Od kilku lat, oprócz fotografii dokumentalnej i streetowej robię też zdjęcia
abstrakcyjne. Obecnie udaje mi się połączyć te dwa gatunki fotografii. Wyszukuję w
otaczającym mnie realnym świecie takich form, które wyglądają abstrakcyjne.
Bazuję na skojarzeniach wykorzystując zjawisko pareidolii.
Wyobraźnia to tak potężne narzędzie, że teraz gdy tylko wyjdę na samotny spacer
ściany do mnie wręcz gadają. Niby nic nie mówiący zestaw plam na murze lub
zadrapań na płocie potrafi wygenerować portret czegoś (bo nie kogoś) co ewokuje
emocje. Portret Onego. Nie wiem czy kobiety, mężczyzny czy dziecka. ONO jest
uśmiechnięty albo zły. Zdziwiony albo boleśnie skrzywiony. Może z czasem zacznę
widzieć podobieństwo do konkretnych ludzi…
Marcin Górski „Nie-miejsca”
o projekcie
W myśl francuskiego antropologa Marca Augé, „nie-miejsca” to przestrzenie
niegodne nazwy „miejsca”. Są to przestrzenie, z których wszyscy korzystamy, lecz
tylko na chwilę – w drodze do „miejsc” prawdziwych – naszych domów.
Fotograf, kurator i popularyzator fotografii.
Współzałożyciel i prezes Gliwickiego Domu Fotografii, współautor The F Blog i blogu
Miejsce Fotografii, członek portugalskich grup Fotoalternativa i Agencia Calipo,
Kolektywu KGF, członek redakcji Fotoindexu, współpracownik magazynów Dilema i
Camera.doc.
Członek Okręgu Śląskiego ZPAF (1124).
Jego prace były pokazywane na około 70 wystawach indywidualnych i zbiorowych w
m. in. Polsce, Francji, Portugalii, Szwecji, Japonii, USA i na Bałkanach.
Autor i współautor kilku książek fotograficznych w Polsce, Portugalii i Iranie. Autor i
współautor projektów foto-dokumentalnych i foto-socjologicznych poświęconych
zanikającym tradycjom i społecznościom lokalnym – Madeiro, Quaresma, Fado i
Balcerek.
Ze względu na rodzinne tradycje i wykształcenie od zawsze zafascynowany
architekturą, którą fotografuje od kilkudziesięciu lat. Projekt nie-miejsca powstaje od
niemal 20 lat.
Projekt we wcześniejszych fazach był wystawiany w Portugalii, Francji i w Polsce – w
Galerii Katowice ZPAF. Niektóre z prac z cyklu były nagradzane i wyróżniane m.in.
na Biennale Architektury w Krakowie, Biennale Krajobrazu w Kielcach, Black and
White Spider Awards i Siena Awards.
Wszystkie fotografie tworzone są metodami tradycyjnymi, z pomocą aparatów
średnio- i wielkoformatowych.
Pracownik naukowy Politechniki Śląskiej.
O projekcie:
W myśl francuskiego antropologa Marca Augé, „nie-miejsca” to przestrzenie
niegodne nazwy „miejsca”. Są to przestrzenie, z których wszyscy korzystamy, lecz
tylko na chwilę – w drodze do „miejsc” prawdziwych – naszych domów.
Nie-miejsca zajęły znaczące obszary miast określając, ba – często narzucając ich
charakter, mając za nic dawną zabudowę i sąsiadów, tradycję, historię,
przyzwyczajenia i wspomnienia. Nie-miejsca skolonizowały centra wielkich miast,
przedmieścia, a nawet stepy i pustynie. Powstały ku chwale – dyktatora, oświeconej
republiki, wszechpotężnej korporacji, burmistrzów kwitnących miast. Nie-miejsca są
emanacją ich woli, zderzonej z ego architekta. Gdzieś w tle jest perfekcyjnie
dopracowana funkcja, ergonomia, komunikacja, zapewniającą nie-miejscom
niezawodność, z której na co dzień korzystamy.
W tych perfekcyjnych, hipernowoczesnych świątyniach przesytu gdzieś, pomimo ich
domyślnie służebnej funkcji dla społeczności, zgubił się człowiek. W fantastycznych
architektonicznych formach, w tłumie innych anonimowych, przemierzających nie-
miejsca, został sam ze swoim indywidualnym marzeniem, by wreszcie znaleźć się
we własnym miejscu.
Miejska samotność fascynuje mnie od zawsze, od kilkunastu lat rejestruję ją na
błonie fotograficznej.
Tekst do wystawy autorstwa prof. Jacka Dominiczaka
Jacek Dominiczak - profesor ASP Gdańsk, architekt, badacz miasta, twórca Miasta
Dialogicznego.
Miejsce
Miejsca mają swoją tajemniczą aurę, swoisty geniusz ulokowania w niepowtarzalnym
fragmencie Ziemi, w konkretnym punkcie na jej globie. Zwarte i wysokie pierzeje ulic
mają swój prototyp w stromych ścianach okolicznych wąwozów wydrążonych przez
naturę w miękkiej skale otaczającego miasto krajobrazu. Masywne fasady kamienic
mają ten sam kolor co okoliczne wąwozy, bo zbudowane są z tego samego
lokalnego kamienia. Stoły błyszczą odcieniem drewna z lokalnego tartaku, a krzesła
mają kształt możliwy do wykonania w lokalnej manufakturze. Architektura miejsca
jest ulokowana, jest tutejsza. Jej niepowtarzalność ma swoje źródło w tym
umiejscowieniu, a architektura nie jest motywowana poszukiwaniem unikalności.
Tożsamość miejsca budowana jest wspólnymi lokalnymi cechami, toż-samością, tak-
samością lokalnych cech. To nie poszczególny budynek jest unikalny w swoim
miejscu — to miejsce budowane lokalną powtarzalnością staje się niepowtarzalne w
świecie. Christian Norberg-Schulz piesze o fenomenie miejsca, o jego unikalnej
atmosferze, o genius loci.
Nie-miejsce
Świat oplata dzisiaj ogromna sieć globalnych firm skupionych na prefabrykowaniu i
produkowaniu architektury. Ze światową siecią przemysłu budowlanego powiązane
jest architektoniczne projektowanie, które lokalne kultury redukuje do najniższego
wspólnego mianownika. Ów mianownik jest sumą dwóch elementów: powtarzalnych
zachowań ludzi i wspólnych fizycznych cech ich ciał. Projektowanie oparte na tak
naiwnym międzykulturowym funkcjonalizmie zestawia się z metodą asemblażu
architektury z nieskończonej ilości prefabrykatów anonsowanych w globalnych
katalogach. To zestawienie teorii i metody tworzy wizerunek globalnej kultury super-
modernizmu. Centra handlowe, supermarkety, lotniska, hotele, autostrady, parkingi
— wszystkie one posiadają wspólną cechę: wszędzie na świecie działają tak samo i
wyglądają niemal tak samo. Są niemal nierozróżnialne. Marc Auge określił je
globalnymi nie-miejscami.
Dziwność
Architektura nie-miejsca nie jest ulokowana, nie ma więc niepowtarzalnego źródła
inspirującego pracę architekta. Źródłem stać muszą się sami architekci i architektki.
Ich różne wyobraźnie stają się jedyną inspiracją architektury, ich pomysły, często
dziwne pomysły, nadają kształt publicznym przestrzeniom. Tak konstruowana
architektura tworzy tożsamość, ale nie jest to już tożsamość miejsc. Powstaje
tożsamość architektów, ich globalnie działających biur, tożsamość archipelagu
budynków rozrzuconych przez firmę po całym świecie. Architektura nie-miejsc
nakręcana jest wyobraźnią i pomyslowością, możliwościami technologii i odwagą
projektantów. Nie-miejsca są spektakularnie dziwnymi architekturami — i nie mają
mocy, by stworzyć coś więcej, niż kolejną architekturę. „Wszędzie tylko architektura,
coraz więcej architektury” — pisał Rem Koolhaas.
Samotność
Współczesna architektura zaawansowanych budowlanych technologii zwykle łączy
maksymalne wielkości i rozpiętości z minimalną estetyką. To połączenie jest
bezwzględne. Oto architektoniczne całości widzisz jedynie z dużego dystansu — z
odległości, w której twarze osób stają się nierozpoznawalne. Architektura istnieje bez
względu na obecne w niej twarze konkretnych osób. W obrazach architektury nie-
miejsc pojawiają się tylko widziane z daleka trójwymiarowe postaci, czasem jedynie
dwuwymiarowe sylwetki. W architekturze pozbawionej drobnych detali aby widzieć
architekturę, zrezygnować trzeba z widzenia ludzkich twarzy — te są gdzie indziej, w
innej wymiarowej skali. Fotograf tej dziwnej, wymyślonej architektury jest całkowicie
samotny.
Gest
Kamera średnioformatowa zawieszona na szyi. Dłonie oparte na niej odruchowo
osłaniają obiektyw. Uważny wzrok skanuje trójwymiarowy obraz otaczajacego
świata. Gdy struna wrażliwości drgnie, lekko mrużą się oczy, ręce unoszą kamerę do
twarzy, osuwa się powieka nieużytecznego teraz oka. Oko fotograficzne precyzję
swojej soczewki łączy z soczewkami ułożonymi wewnątrz obiektywu — patrzy.
Koncentracja jest całkowita, oddech wstrzymany, tylko instrukcje przekazywane są
do precyzyjnych dłoni. Decyzja zapada w pełnej tajemnicy: teraz! Trzask. Chwila
bezruchu i dłonie opuszczają aparat aż kark ponownie poczuje jego ciężar.
Mrugnięcie obu powiek przywraca trójwymiarowe widzenie. Relaks. Głęboki oddech i
znowu uruchamia się skanujące przestrzeń patrzenie. Polowanie na doskonale
dwuwymiarowy obraz.
Jacek Dominiczak
Daniela Buryova „Life with a Veil”
o projekcie
Zbiór fotografii Sióstr Miłosierdzia św. Boromeuszy w Ostrawie-Pustkovcu jest wyborem z szerszego cyklu fotografii
obejmujących prawie dwa lata, ukazujących zarówno ich życie sakralne, jak i obywatelskie.
Fotografia jest moim hobby od lat szkolnych, ale od około czterech lat zajmuję się fotografią intensywniej.
Obecnie studiuję w Instytucie Twórczej Fotografii Uniwersytetu Śląskiego w Opawie.
Obecnie pracuję nad kilkoma projektami skupiającymi się głównie na społecznej fotografii dokumentalnej.
O projekcie:
Życie z welonem
Liczba sióstr zakonnych w Republice Czeskiej stale spada. Więcej umiera w zakonie niż do niego wstępuje.
Niektórzy nawet opuszczają mury klasztorne. Życie we wspólnocie według jasno określonych reguł Zakonu,
ze służbą Bogu na pierwszym miejscu, nie jest powszechnym wyborem współczesnych młodych kobiet.
Siostry zakonne stopniowo stają się zanikającym pokoleniem.
Zbiór fotografii Sióstr Miłosierdzia św. Boromeuszy w Ostrawie-Pustkovcu jest wyborem z szerszego cyklu fotografii
obejmujących prawie dwa lata, ukazujących zarówno ich życie sakralne, jak i obywatelskie.
Tomasz Kozłowski „Winners”
o projekcie
Naadam, coroczny, tradycyjny, festiwal sportowy (i zarazem państwowe święto), jest
ważnym wydarzeniem dla mongolskiego społeczeństwa od czasów Hunów (jeszcze
przed Czyngis Chanem), wpisany w 2010 roku na listę światowego dziedzictwa
UNESCO.
Fotograf, wspołzalozyciel WhyNot Gallery, doktor nauk
ekonomicznych. Specjalizuje sie w fotografii portretowej i reportazu spolecznym.
Zrealizowal eseje fotograficzne w ponad 40 krajach, glownie w Ameryce
Poludniowej, Azji i Europie. W 2020 roku realizacje nowe reportaze w Kambodzy i
Laosie oraz na Wyspach Owczych, Szetlandach i Islandii. Ostatni projekt „Sladami
wypraw Wikingow” zostal objety patronatem Leica Camera Poland oraz National
Geographic Polska. Jego reportaze koncentruja się na dziedzictwie kulturowym i
sprawach społecznych w Ameryce Południowej, Azji i Europie. Jego zdjęcia i
reportaze publikowane były w wielu magazynach takich jak: LFI Leica Fotografie
International, National Geographic Poland, Kontynenty, Poznaj Świat i wielu innych.
Reprezentuje go Galeria WhyNot.
Autorskie fotografie zostaly wielokrotnie nagrodzone i wyroznione w
miedzynarodowych i krajowych konkursach fotograficznych, w tym m.in.:
1. IPA International Photo Awards 2019 in People / Culture category (New York,
USA),
2. IPA International Photo Awards 2019 in People / Portrait (New York, USA),
3. Sony World Photography Awards 2019 in Culture category (London, UK),
4. Travel Photographer of the Year 2019 Awards 2019 in Street Life category
(London, UK),
5. Moscow International Foto Awards 2019 in People / Culture category (Moscow,
RUS),
6. Kuala Lumpur International Portrait Award 2019 (Kuala Lumpur, Malaysia),
7. National Geographic 2019 - XV Konkurs Fotograficzny in Hydropolis / Water &
Town category (Warsaw, Poland),
8. Kontynenty Magazine Photo Award 2019 in America category (Warsaw, Poland),
9. Sony World Photography Awards 2018 in Portrait category (London, UK),
10. IPA International Photo Awards 2018 in Portrait category (New York, USA),
11. IPA International Photo Awards 2018 in Culture category (New York, USA),
12. Kuala Lumpur International Portrait Award 2018 (Kuala Lumpur, Malaysia),
13. National Geographic 2018 - XIV Konkurs Fotograficzny in People category
(Warsaw, Poland),
14. Top 100 Photography Award / Photokina 2018 (Cologne, Germany),
15. Canon Professional Network in Portrait category (New York, USA) i inne.
O projekcie:
Naadam, coroczny, tradycyjny, festiwal sportowy (i zarazem państwowe święto), jest
ważnym wydarzeniem dla mongolskiego społeczeństwa od czasów Hunów (jeszcze
przed Czyngis Chanem), wpisany w 2010 roku na listę światowego dziedzictwa
UNESCO. Te trzy tradycyjne męskie konkurencje: zapasy (tylko mężczyźni),
łucznictwo i wyścigi konne (kobiety i mężczyźni), są sprawdzianem dla zawodników z
małych i dużych społeczności. Konie, z którymi Mongołowie są związani od zarania
swojej historii, są dla nich źródłem dumy, bogactwa, wyznacznikiem statusu
społecznego. To one wygrywają wyścigi i zdobywają nagrody w wyczerpującym
biegu na dystansie od 15 do 35 kilometrów (uzależnionym od wieku konia).
Ciekawostką jest jednak to, że dosiadają ich młodociani dżokeje, w wieku od 5 do 13
lat, sprawni fizycznie i lekkiej wagi. Dziewczyny i chłopcy, często bez butów, w
skarpetach lub klapkach, bez profesjonalnego ekwipunku, czasami bez siodeł, za to
po mistrzowsku i z wielką brawurą dosiadają swoich wierzchowców. Nie można
oprzeć się wrażeniu, że większość z nich urodziła się w siodle, nawet jeśli koń zgubi
jeźdźca po drodze i do mety dobiegnie sam. Przygotowania do zawodów są
długotrwałe i wymagające. Począwszy od przygotowania koni, specjalnego sposobu
ich karmienia, po mordercze treningi w upale. Zawody odbywają się przecież w lipcu,
a to najbardziej sucha i gorąca pora roku w Mongolii, kiedy temperatury potrafią
dochodzić do 35 stopni Celsjusza. Same zawody to kumulacja emocji i oczekiwań.
Jeźdźcy nierówno stępują końmi przy zaimprowizowanym starcie, kawałku siatki
używanym przy ogradzaniu przydomowych zagród zwierzęcych. Strzał z pistoletu i
poszli. Dzieciaki wrzeszcząc i na oślep palcatami okładając konie, cwałują przez
step. Tumany kurzu wszędzie, już nic nie widać. Kolejny kilometr, kolejne emocje.
Pierwsi dobiegają do mety, brudni, obryzgani błotem, piachem, spowici w kurz, ledwo
widoczni. Zmęczeni, wyczerpani, szczęśliwi.
Reportaz „Winners of Naadam” bedacy propozycja wystawy zostal takze
opublikowany w National Geographic Poland, natomiast fotografia zwyciezcy no 21
wraz z trenerem na koniu zostala kilkukrotnie wyrozniona na miedzynarodowych
festiwalach fotograficznych. Wystawa przewiduje prezentacje 21 fotografii
(odpowiadajacej numerowi startowemu zywiezcy wyscigu) w formacie 20x30 cm.
Anna66 Andrzejewska „Faces” [film dokumentalny]
o projekcie
Film dokumentalny Twarze Faces dotyka tematu transgresji tożsamości. Opowiada
o relacjach, pułapkach rzeczywistości i rzeczach pozornie najmniej ważnych. To film
o rodzinie i miłości.
Zajmuję się fotografią kreacyjną i dokumentalną, video art, instalacją, eksperymentem
artystycznym. Wyrażam się w kategoriach szeroko rozumianego portretu. W 2018 roku obroniłam
pracę doktorską pt. Tożsamość Obrazu w Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach (promotor prof.
dr hab Ewa Zawadzka, promotor pomocniczy dr Judyta Bernaś). Jestem adiunktem na Wydziale
Grafiki w Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi.
O projekcie:
Film dokumentalny Twarze Faces dotyka tematu transgresji tożsamości. Opowiada
o relacjach, pułapkach rzeczywistości i rzeczach pozornie najmniej ważnych. To film
o rodzinie i miłości.
